EK TOY AMBΩΝΟΣ

   

 

 Ο θεολογικός αυτός διάλογος του Ιησού με τη γυναίκα διακρίνεται σε επιμέρους υποενότητες που περιέχουν: την απορία της γυναίκας και το διάλογο για το ζωντανό νερό με αφορμή το αίτημα του Ιησού για νερό, την αναγνώριση του Ιησού ως προφήτη την συζήτηση για τον σωστό τόπο λατρείας του Θεού και την αποκάλυψή Του ως Μεσσία.  Η μεγάλη σημασία του επεισοδίου της Σαμαρείτιδας είναι φανερή και έγκειται καταρχήν στο δέκτη. Για τους περισσότερους ερμηνευτές ο Ιησούς λειτουργεί μόνο σαν «πομπός- δότης» που προσφέρει το ζωντανό νερό και την αλήθεια, και η γυναίκα «δέκτης-παραλήπτης», η οποία λαμβάνει, αποδέχεται. Είναι φανερή λοιπόν η αυστηρή ιεραρχία ανάμεσα στον Ιησού και τη γυναίκα. Όμως, με έναν άλλο τρόπο προσέγγισης των δεδομένων, είναι και οι δύο δότες και παραλήπτες, αφού ο Ιησούς ξεκινά την επικοινωνία ζητώντας νερό και απευθύνει πρώτος και προκλητικά το κάλεσμα σε μια γυναίκα απομονωμένη, αλλόθρησκη και ανήθικη, που δεν θα έπρεπε καν να κυκλοφορεί από το φόβο του λιθοβολισμού λόγω της

  Α. Η τοποθέτηση του αναγνώσματος αυτού στην σειρά των Κυριακών της αναστάσιμης περιόδου, μάς υπαγορεύει την ερμηνεία του με τρόπο αλληγορικό. Πέρα δηλαδή από το προφανές μήνυμα ότι ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας, στο πρόσωπο του παραλύτου συγκεφαλαιώνεται όλη η ανθρωπότητα και η ιστορία της πτώσεως και της αναστάσεως του ανθρώπου. Η Ιερουσαλήμ συμβολίζει την Άνω Ιερουσαλήμ, την Βασιλεία του Θεού, τον πάλαι και ες αεί Παράδεισο. Εξαιτίας της αμαρτίας ο άνθρωπος εξορίστηκε από τον Παράδεισο, ασθένησε πνευματικά και σωματικά, αφού έχασε το μεγάλο δώρο της αθανασίας, περιπλανήθηκε σε τόπους άγονους και στην κοιλάδα του κλαυθμώνος, όπως χαρακτηρίστηκε ο βίος του πεπτωκότος ανθρώπου. --- Σαν ήλθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, έρχεται ο Χριστός, ο επίγειος άγγελος και ο ουράνιος άνθρωπος, προσφέρεται και θεραπεύει τον άνθρωπο, τον μη έχοντα άνθρωπο, και ανασταίνει το ανθρώπινο γένος από την φθορά της αμαρτίας, και μάς εισάγει όλους στην άνω Ιερουσαλήμ

    « Τις αποκυλήσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου ;»  (Μάρκ. 16, 3)  Στα γεγονότα της Μ. Παρασκευής και « τη μια των Σαββάτων », της πρώτης ημέρας της Αναστάσεως του Κυρίου, μάς μεταφέρει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, μόνος από όλους τους μαθητές, « τολμήσας » πήγε στον Πιλάτο και ζήτησε το νεκρό σώμα του Ιησού. Το πήρε και το ενταφίασε σε « καινόν μνημείον εν ω ουδείς ουδέποτε ετέθη », ενώ οι μυροφόρες γυναίκες ξημερώματα ξεκίνησαν για τον τάφο προκειμένου να επιτελέσουν τα νεκρικά έθιμα, αλείφοντας το σώμα του Ιησού με τα προβλεπόμενα αρώματα. Δεν φοβήθηκαν το σκοτάδι αλλ’ ούτε και τους ρωμαίους στρατιώτες. Η μόνη σκέψη που τις απασχολούσε, το «βαρίδι» κυριολεκτικά στην καρδιά τους, ήταν το βάρος του μεγάλου λίθου, με το οποίο είχε σφραγιστεί ο τάφος. Παρ’ όλα αυτά όμως προχωρούν. Και βρίσκονται μπροστά στην απίθανη έκπληξη: ο λίθος είχε αποκυλιστεί από άγγελο Κυρίου, ο οποίος τις ανήγγειλε ότι « ηγέρθη ο Κύριος. Ουκ έστιν ώδε. Ίδε ο τόπος όπου έθηκα

  ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. δ΄ 14 - ε΄ 6 ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μάρκ. η΄ 34 - θ΄ 1 ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ   1. Αὐτὸς μᾶς καταλαβαίνει    Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, καὶ καθὼς βρισκόμαστε στὴ μέση τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸν Τίμιο Σταυ­ρὸ γιὰ νὰ Τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ λάβουμε χάρη καὶ δύναμη. Κι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐνίσχυση, ἀφ’ ἑνὸς μὲν γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα ἐν­αν­τίον τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βαστάζουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν σταυρὸ του ὁ καθένας, ἀφοῦ ὅλοι ἐρχόμαστε κάποτε ἀντιμέτωποι μὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες.      Ἐνισχυτικὸς ὅμως εἶναι καὶ ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Μεγάλο Ἀρχιερέα, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, κι ἐξηγεῖ γιατί Αὐτὸς ὑπερέχει ἀπὸ κάθε ἄλλον ἀρχιερέα καὶ πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε, καθὼς Ἐκεῖνος μεσιτεύει γιὰ ἐμᾶς. Γράφει: Ἔχου­με «ἀρχιερέα μέγαν», ὁ Ὁποῖος ἔχει πλέον διασχίσει τοὺς οὐ­ρανοὺς κι ἔχει εἰσέλθει στὸν τό

      Ἡ  (νηστεία ε ἶ ναι)  ὁ δός, μέ τήν  ὁ ποία  ἐ σύ καί  ἐ γώ βαδίζουμε πρός τήν  Ἀ νάστασι. Τήν  ἀ νάστασι το ῦ  σώματος καί τ ῆ ς ψυχ ῆ ς. Ναί. Καί  ἐ σύ καί  ἐ γώ. Γι’ α ὐ τό  ἡ  νηστεία ε ἶ ναι θαυμαστή. Γιατί ε ἶ ναι  ἕ νας δρόμος. Γιά πο ῦ ; Γιά τήν  Ἀ νάστασι. Καί λοιπόν, α ὐ τό τί σημαίνει; Σημαίνει  Ἀ νάστασι – νίκη κατά το ῦ  θανάτου·  Ἀ νάστασι – νίκη κατά τ ῆ ς  ἁ μαρτίας·  Ἀ νάστασι – νίκη κατά το ῦ  διαβόλου. Α ὐ τό ε ἶ ναι  ἡ  νηστεία!   Σέ   ἕ να   θαυμάσιο   στιχηρό   α ὐ τ ῶ ν   τ ῶ ν   ἡ μερ ῶ ν   ψάλλαμε   καί   προσευχηθήκαμε : « Ἀ κολουθήσωμεν   τ ῷ   διά   νηστείας   ἡ μ ῖ ν ,  τήν   κατά   το ῦ   διαβόλου   νίκην   ὑ ποδείξαντι ,  Σωτ ῆ ρι ,  τ ῶ ν   ψυχ ῶ ν   ἡ μ ῶ ν » ( Πέμπτη   Α΄   Ἑ βδομάδος   τ ῶ ν   Νηστει ῶ ν ,  Ἀ πόστιχα   Ἑ σπερινο ῦ ).   Νηστεία – νίκη κατά το ῦ  διαβόλου. Νά  ἡ  καλή ε ἴ δησι, πού  ὁ  Κύριος μ ᾶ ς  ἔ φερε. Θέλεις νίκη κατά τ ῆ ς  ἁ μαρτίας; Θέλεις νίκη κατά το ῦ   ἐ φευρέτου τ ῆ ς  ἁ μαρτίας, κατά το ῦ   ἰ δίου το ῦ  διαβόλου;  Ὁ