EK TOY AMBΩΝΟΣ

  ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Ἡ Χαναναία ἐβγῆκεν ἀπό τά σύνορα ἐκεῖνα, εἰς τά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος καί ἐφώναξε δυνατά καί εἶπε: «Ἐλέησον με, Κύριε, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαυίδ. Ἡ θυγατέρα μου κατέχεται ἀπό δαιμόνιο· καί ὑποφέρει φριχτά, ἐγώ δέ ὡς μάνα φριχτότερα. Κύριε, ἐλέησόν με τήν ἁμαρτωλή καί ταλαίπωρη καί δῶσε τήν Χάριν Σου· μή μέ ἀφήσεις παραπάνω νά πειρασθῶ ἀπ΄ ὅ,τι μπορῶ. Θεωρῶ τόν ἑαυτό μου πιό ἁμαρτωλό ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Αὐτό μοῦ λέει ὁ λογισμός μου». [1] Καί ὅταν, σεβαστή γερόντισσα, αὐτός ὁ λογισμός πολυκαιρίζει, συνήθως ἀκολουθεῖ στήν διάνοια κάποια ἔλλαμψη ὡς ἀκτίνα Φωτός. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, μέ αὐτήν τήν στάση ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, ἑτοίμαζε τήν καρδιά της γιά τήν μητέρα τῶν μαχῶν, ἡ Χαναναία . Πίστεψε βαθιά μέσα στήν ψυχή της, πώς ὁ σαρκωθείς Θεάνθρωπος γίνεται τά πάντα γι’ αὐτούς πού συντονίζουν τίς πνευματικές τους κεραῖες μ’ αὐτές τοῦ Ἰησοῦ, ἤτοι τοῦ θελήματός Του. Ὁ Χριστός τόνιζε πάντοτε ὅτι εἶναι πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ· ἡ ἐντολή εἶν

  Φύλαξόν με Κύριε, ἐκ τῶν ἀνθεστηκότων τῇ Δεξιᾷ Σου. Ἀπό τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, πού ζητοῦν νά στήσουν τή δική τους δόξα ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ἀγνοώντας τήν Δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Τριαδικός Θεός, σεβαστή γερόντισσα, ἐξ ἀρχῆς ἔδωσε ὑπόσχεση σωτηρίας στόν πεπτωκότα ἄνθρωπο-στό ἀνθρώπινο γένος διά τοῦ Μεσσίου. Ἦταν ἀνάρμοστο γιά τόν Θεό νά καταστρέψει, ἅμα τῇ παρακοῇ, τούς πρωτόπλαστους καί νά πλάσει ἄλλο πλάσμα-ἄνθρωπον, ἄνδρα-γυναῖκα, στή θέση τῶν πρώτων πού παρήκουσαν. Ἡ Παντοδυναμία, ἡ Σοφία, ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐγνώριζε, προγνώριζε καί τήν πτώση καί τήν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὅπως διά τοῦ ἑνός ἀνθρώπου εἰσῆλθε ὁ θάνατος σέ ὅλο το φύραμα, ἔτσι διά τοῦ Ἑνός Θεανθρώπου Ίησοῦ Χριστοῦ ἐπετεύχθη ἡ ἀνακεφαλαίωσις τῶν πάντων, ἡ ἀνάπλασις, ἡ καινή κτίσις. Σήμερα, ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, μᾶς ἀφηγεῖται μέ παραστατικό τρόπο τήν ἐπιστροφή τοῦ Ζακχαῖου, σύμφωνα μέ τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀπό καταβολῆς κόσμου· γιά τήν ἐπιστροφή-σωτηρία καθ’ ἑνός μας ἁμαρτωλοῦ, ὡς αἰώνιον πρὀτυπον. Ὁ Ζακχαῖος ἦτα

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Ἡ δυστυχία, ἡ ἀσθένεια τῆς λέπρας, ἔδινε τήν εὐκαιρία νά ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους οἱ Ἰουδαῖοι μέ τόν Σαμαρείτη· οἱ δέκα λεπροί ἄνδρες. Ἡ ἀνίατος αὐτή τραγωδία(λέπρα), τούς ἔδινε τήν εὐκαιρία νά ἀνταλλάσσουν σκέψεις, νά ξεχνοῦν τίς διαφορές τους, ὥστε μέσα στόν πόνο τους νά ἐκδηλώνουν κάποια συμπάθεια πρός ἀλλήλους. Ἐντούτοις, ὅταν ὁ Κύριος τούς χάρισε τήν θεραπεία, οἱ Ἰουδαῖοι διεχώρισαν τήν θέση τους ἀπό τόν συνασθενή τους Σαμαρείτη. Σκλήρυνε ἡ καρδιά τους γιά τόν συνάνθρωπό τους καί κατέστη ἄμα ἀχάριστη καί ὡς πρός τόν Εὐεργέτη τους. Στήν ὀδύνη ὅλοι ὁμοθυμαδόν ὁμολόγησαν τόν Ἰησοῦν ὡς «Ἐπιστάτη», Διδάσκαλον, Σωτῆρα, ζητώντας ἔλεος· «ἐλέησον ἡμᾶς». Ὄντως εἶναι δίκαιον καί ὡραῖον νά ἀναθέτομεν καί ἐμπιστευόμεθα τούς ἑαυτούς μας, εἰς τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ· διότι δέν ὑπάρχει φόβος νά ἀποτύχουμε καί νά φύγουμε κενοί. Σήμερα ὅπως ἀκούσαμε, σεβαστή γερόντισσα, ἡ πίστη τους ἐδείχθη, μέ τό νά δεχθοῦν καί ἀκούσουν τό παράγγελμα τοῦ