EK TOY AMBΩΝΟΣ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Ἡ Εὐαγγελική περικοπή σήμερα, ἀδελφοί μου, δεικνύει πόσον ὀλέθριες εἶναι οἱ συνέπειες, τῆς μή καλῆς χρήσεως τοῦ πλούτου. Διασαφηνίζεται μέσῳ τοῦ πλουσίου, τό λεχθέν: «Τό ἐν ἀνθρώποις ὑψηλόν, βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», καί «ἐπικατάρατος ὁ φρόνιμος παρά σεαυτῷ». Ἐμφανίζεται δέ ἡ ἀλήθεια αὐτή, μέσῳ τῆς ἀθλιότητος καί τῆς ὀδύνης πού βιώνει ὁ πλούσιος ἐν τῷ Ἅδῃ, ὅπως καί ὅτι ὑπάρχει ὄντως μερική κρίσις μετά τόν θάνατον. Ἐπικυρώνεται ἐντούτοις ἀπό τόν διάλογον τοῦ Ἀβραάμ μέ τόν πλούσιο, ἡ διακήρυξις: «εἰ Μωϋσέως καί τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ, πεισθήσονται ». Γι’ αὐτό καί στούς Φαρισσαίους πού ζητοῦσαν ἐπίμονα σημεῖον, δέν ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, εἰ μή τό σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. Ἐξάγεται λοιπόν ἀβίαστα τό συμπέρασμα, ὅτι οἱ Φαρισσαῖοι δέν ἔχουν καμία δυνατότητα σωτηρίας, ὡς περιτετμημένοι καί ἀπόγονοι κατά σάρκα τοῦ Ἀβραάμ, ὡς ἰσχυρίζονται, ἐάν δέν πιστέψουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί προσκυνήσουν ταπεινά, τόν Ἀνασ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Ἀγαθόν καί σπουδαῖον εἶναι καί τίμιον ὁ ὀρθόδοξος πιστός, πρώτιστα νά διεκδικεῖ μέ ἀνδρεία καί νά ἀμύνεται γιά τήν οὐράνια πατρίδα του. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». [1] Ἔγκειται ὁ ἀγώνας αὐτός, στό πῶς νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη, ὥστε νά ἔρχεται ἡ Χάρις, γιά νά ἀντιμετωπίζεται ὁ πειρασμός. Ὁ Χριστός δίνει τό χέρι Του, σέ ὅποιον τό ζητεῖ, διά τῆς πίστεως καί τηρήσεως τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν. Ἐπέρχεται ἔτσι ὁ Παράκλητος στήν καρδιά καί ἡ ψυχή γεύεται τήν ἐν Χριστῷ εἰρήνην καί ἀνάπαυσιν. Δεῖγμα καί ἀπόδειξις, σέ ὅσους ζοῦν με μετάνοια. Συνέπεια ὅλων αὐτῶν, ἡ ἐνοίκησις καί παραμονή τῆς Ἁγίας Τριάδος, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον. Σέ ἐκείνους ὅμως, πού ἁμαρτάνουν ἀμετανόητα, ἀπομακρύνεται ἡ Ἄκτιστος Χάρις καί παραχωρεῖ ὁ Θεός κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν, στό πονηρό πνεῦμα νά εἰσέρχεται καί νά κτίζει θρόνο στόν ἀχάριστο καί ἀμετανόητο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος αὐτός μέ πολύ πόνο, νά ἀποκτᾶ ἰδίαν πεῖραν τῆς κακίας τῶν δαιμόνων καί εἰ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». [1] Ἔξοδος τοῦ Υἱοῦ, ἀπό τούς κόλπους, ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός. «Ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ παύεται γάρ, ἀεί σπείρων ἐν ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς τά ἀγαθά σπέρματα», δηλαδή τόν θεῖον λόγον. Ὁ θεάνθρωπος Χριστός, Αὐτός εἶναι πού σπέρνει τόν δικό Του σωτήριον λόγον, ἐκ τῆς ἰδίας Φύσεως. Λέγει ὁ Ἰησοῦς γιά τόν ἑαυτό Του: «Τά λόγια πού ἐγώ λαλῶ, εἶναι πνεῦμα καί ζωή». [2] Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἔλεγε πρός Αὐτόν: «Ἔχεις λόγια αἰωνίου ζωῆς». [3] Μ’ αὐτό δείχνει ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός εἶναι, ὁ ἐπάνω ἀπ’ὅλους, ἀληθινός Θεός. Ἐξῆλθεν λοιπόν ὁ Κύριος νά σπείρει τόν σπόρο Του. Ποῦ; Στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων· διότι αὐτές εἶναι τά χωράφια πού δέχονται τά πνευματικά σπέρματα. Ἀπ’ αὐτές μᾶς λέει τό Εὐαγγέλιο σήμερα, ἄλλες μοιάζουν μέ δρόμο σάν καταπατημένες καί συμπιεσμένες ἀπό πονηρούς λογισμούς, πάθη, αἱρέσεις, παγανισμό καί εἰδωλολατρία πού στανικά τούς ὑποβάλλουν οἱ πονηροί δαίμονες. Αὐτοί εἶναι καί οἱ καταπ