EK TOY AMBΩΝΟΣ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ «…ἔλαβον, καί ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρά σοῦ ἐξῆλθον, καί ἐπίστευσαν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας». Ἡ θεία αὐτή ἀποκάλυψις, ἡ ἐν ἀληθείᾳ πεποίθησις ὅτι ὁ Χριστός ἐξῆλθε ἀπό τούς κόλπους τοῦ Πατρός καί ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, εἶναι ζήτημα αἰωνίου ζωῆς. Ἀντίθετα ἡ ἀπόρριψις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, συνεπάγεται   αἰώνιον θάνατον. Ἡ ἀπείθεια στόν Υἱόν, ὁδηγεῖ τόν ἀπιστοῦντα, στήν αὐτοκαταστροφή· καί ἐπισύρει τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ πού μένει ἐπ’ αὐτόν. Συνεπῶς, ἡ μεγάλη ἀντίπαλος τῆς ἀλήθειας, αὐτή πού τραβᾶ σήμερα τούς ἀνθρώπους στήν ἀπώλεια, εἶναι ἡ πλάνη. Ἐξαιτίας της, κυριάρχησε στίς ψυχές τῶν ραθύμων ἡ σκοτεινή ἄγνοια καί τούς ἀποξένωσε ἀπό τόν Θεόν καί τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτοί, δέν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀναγέννησε καί μᾶς φώτισε. Νομίζουν πώς οἱ μαρτυρίες τῆς Γραφῆς περί Θεοῦ, δέν ἀφοροῦν αὐτούς καί βλασφημοῦν τήν περί Θεοῦ διδασκαλία, ἀφοῦ ἀπαρνοῦνται τήν ἀληθινή καί μέ ἐπίγνωση εὐσέβεια. Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα,

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος». Δηλαδή συνάναρχος, συναΐδιος μέ τόν Πατέρα. «Καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν». Τοῦτ’ ἔστιν διάκρισις τῶν θείων Ὑποστάσεων. «Καί Θεός ἦν ὁ Λόγος». Ταυτότητα οὐσίας ἁπλῆς, ἀδιαίρετην, κοινή τῶν τριῶν προσώπων· ὑπέραρχον ἀρχή, ὑπερηνωμένη· Τριάς ἐν Μονάδι, Μονάς ἐν Τριάδι. «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ…» «Σοφία Θεοῦ πάντων τεχνίτις, γαστρί σου Παρθενομήτηρ ἐνσκηνώσασα, οἶκον ὠκοδόμησεν, ἔννουν τε καί ἔμψυχον τόν ἑαυτῆς καί ἔσωσε, κόσμον κραυγάζοντα. Τόν Κύριον ὑμνεῖτε τά ἔργα καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας» [1] . Ὑπερυψοῦμεν, ἀδελφοί μου, παντοῦ καί πάντοτε, τόν Βασιλέα Χριστόν καί   προσκυνοῦντες τήν ἔνδοξον Ἁγίαν Ἀνάληψιν· μετά χαρᾶς μεγάλης δεχόμαστε πλουσίως τήν Δεσποτικήν εὐλογίαν ἀπό τάς ἀχράντους χεῖράς Του, αἰνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν. Ἀμήν. Χαρίζει ἡ παροῦσα ἑορτή καί πανήγυρις, σεβαστή γερόντισσα, τά νικητήρια καί ἀνυψώνει, τήν καθόλου ἀνθρωπίνην φύσιν, τόν Ἀδ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Ὁ Ὑψηλός Θεός ἐφάνη ἐπί τῆς γῆς, ταπεινός ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκῦσαι πρός τό Ὕψος, τούς ἐξουθενημένους, ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία, ἀνθρώπους. Ἔρχεται λοιπόν σήμερα εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας, στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ, νά συναντήσει καί νά σώσει τό ἀπολωλός. Ἐκεῖ στό φρέαρ, συναντᾶ τήν Ἁγίαν Φωτεινήν, ἡ ὁποῖα οὖσα καλοπροαίρετος ψυχή, ζητάει ἀπό τόν Ἰησοῦν, τό ζῶν ὕδωρ· δηλαδή νά μάθει ἀκριβῶς γιά τήν ἀληθινήν λατρείαν καί προσκύνησιν τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ τῆς ἀποκαλύφθηκε ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, μετά τοῦ ὁποίου αὐτήν τήν ὥρα, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, συζητάει ἡ γυναῖκα· ἐκπληρώνει τήν σφοδράν ἐπιθυμία της, τόν πόθο, τήν καρδιακήν λαχτάρα καί τῆς ἀπαντάει γιά τό πῶς πρέπει νά προσκυνεῖται ὁ Θεός: «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Θυμίζει ὁ Χριστός, στήν ἁγία Φωτεινή, τήν στιγμήν ἐκείνην τῆς δημιουργίας τοῦ Ἀδάμ, ὅταν ἐνεφύσησε στόν πηλό καί ἔγινε ψυχή ζῶσα. «Τί εἶναι ἡ ψυχή;», ρώτησαν τόν Ἅγιο Πορφ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ «Ἄνθρωπον οὔκ ἔχω». Ἐπειδή ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού κοινωνεῖ μέ τά ἄνω· «ἄνω θρώσκω». Τότε, χωρίς τήν ἕνωση καί κοινωνία μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό, κανένας δέν ἠμπορεῖ νά λέγεται ἄνθρωπος, μέ τήν ἀκριβή σημασία τοῦ ὅρου. Σήμερα ὁ Χριστός λέγει στόν Παραλυτικό: «Σήκω ἐπάνω, πᾶρε τό κρεββάτι σου καί ἐπέστρεψε στό σπίτι σου». Ἐξ’αἰτίας αὐτοῦ τοῦ σημείου- γεγονότος, ἔλεγε στούς Ἰουδαίους: « T ά ὅσα σᾶς διδάσκω, δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά τοῦ Πατέρα μου, πού μέ ἔστειλε ἐδῶ» [1] . Στήν περίπτωση αὐτή ὁ Κύριος διεμήνυσε ξεκάθαρα τό ἀπαράλλακτον τῆς οὐσίας, μεταξύ τοῦ Ἰδίου καί τοῦ Πατέρα Του. Φανέρωσε ἔτσι τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας· δηλαδή μία εἶναι ἡ διδασκαλία καί γιά τόν Πατέρα καί γιά τόν Υἱό καί γιά τό Ἅγιον Πνεῦμα. Μία ἡ ἐπιθυμία τῆς Ἁγίας Τριάδος· ἤτοι ὁ ἁγιασμός ἡμῶν διά τῆς καταργήσεως τῆς ἁμαρτίας, ὡς αἰτίας τῶν ἀσθενειῶν καί ἐν προκειμένῳ τῆς παραλύσεως τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι»; « M ηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένητ