Η μετάνοια του Ζακχαίου
Μ’ ΕΝΑ ΘΕΙΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΑΓΙΟΣ!
Ο μικρόσωμος Ζακχαίος ήταν βουτηγμένος μέσα στο βούρκο της αμαρτίας. Ασκούσε το μισητό επάγγελμα του αρχιτελώνη, δηλ. του αρχηγού των εφοριακών της εποχής. Άδικος και κλέφτης μέχρι το μεδούλι, ίσως ο πιο πλούσιος της Ιεριχούς. Είχε όμως, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, μια ψυχή διαμαντένια! Η διάθεσή του και η θερμή προθυμία, να αντικρύσει μόνο, έστω και στα κρυφά τον Ιησού, τον κατέτρωγε. Χωρίς να υπολογίσει τύπους κοινωνικής καλής συμπεριφοράς, έτρεξε μπροστά απ’ όλους και ανέβηκε σε μια συκομουριά, για να δει από κει κρυμμένος το πρόσωπο του Χριστού! Πάντα στη ζωή μας και ειδικά σήμερα, ο πιστός χρειάζεται να επιδεικνύει άγιες τρέλες για τον Χριστό! Δεν μπόρεσε βέβαια να κρυφτεί από το βλέμμα του παντεπόπτου Κυρίου, ο οποίος προείδε την αγνή αναζήτηση της καρδίας του! Και να, που έγινε το απρόσμενο! Ο Χριστός σταμάτησε, κοίταξε τον έκπληκτο τελώνη και τον φώναξε κατ’ όνομα: ” Ζακχαίε, γρήγορα κατέβα κάτω, διότι σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου! Αυτό ήταν! Ο αφιλόξενος και σκληρόκαρδος, ο άδικος και πλεονέκτης, άλλαξε ζωή εν ριπή οφθαλμού! Το δέντρο έγινε γι’ αυτόν αιτία σωτηρίας! Η οικία του κακόφημου απατεώνα ευωδίασε Παράδεισο! Δεν υπολόγισε το μουρμουρητό και τη γνώμη των συμπολιτών του! Είχε ήδη γίνει δίκαιος, ακτήμων και ελεήμων με ένα θείο βλέμμα! Γι’ αυτό και αμέσως δημόσια το πρώτο που κάνει είναι η πράξη του χρέους της μετανοίας του! Όλα τα υπαρχοντά του, τα μοιράζει στους πτωχούς, σε όσους συκοφάντησε και αδίκησε. Όλα! Έγινε Απόστολος Χριστού και μαθητής του Απ. Πέτρου, ο οποίος και τον χειροτόνησε Επίσκοπο στην Καισάρεια της Παλαιστίνης! Μ’ ένα θείο βλέμμα έγιναν και οι δυο τους, Πέτρος και Ζακχαίος, αιώνια πρότυπα της γνήσιας και αγιαστικής μετάνοιας!
Γ. Η ΨΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Υπάρχουν αδελφοί πολλά είδη μετανοίας, μόνο μία όμως είναι καρποφόρα και ωφέλιμη! Όλοι παραδέχονται, πως ο Χριστός, ήλθε να καλέσει όχι τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς εις μετάνοιαν. Όλοι αναγνωρίζουν, ότι η μετάνοια είναι μεγάλη, σωτήρια και αντιφάρμακο για κάθε πτώση, άρνηση και αμαρτία! Όλοι το λένε αυτό. Το μόνο θέμα της αμφιβολίας είναι, κατά πόσον η μετάνοιά μας υπάρχει αληθής ή ψευδής! Δυστυχώς στις δαιμονικές μέρες μας, παρατηρούμε μια μετάνοια, που κηρύσσεται και ενεργείται δίχως ανάλογες, αντάξιές της, θυσιαστικές πράξεις! Την βλέπουμε να εμφανίζεται άλλες φορές ως μία σχηματική μεταμέλεια, ενώ άλλοτε ως μια κωφάλαλη μετάνοια, στην καλύτερη των περιπτώσεων! Δεν υπάρχει πουθενά τέλεια αποχή από το ψεύδος, το άδικο και τα προγενέστερα αμαρτήματα. Δεν βλέπουμε καμμία απόδραση και φυγή από τη συνήθεια ή της διαρκούς βλασφημίας της μασκοφορίας! Κυκλοφορεί η διαφήμιση της ημίσειας, της επιφανειακής, της προδοτικής, της κακής, της θυμώδους, της απέλπιδος και τελικά της βλαμμένης μετάνοιας! Ήμαρτον!, είχε πει κάποτε δημόσια ο Ιούδας, αλλά χωρίς κανένα όφελος! Το ίδιο και πιο παλιά ο Φαραώ, μάλιστα δύο φορές! Παρομοίως και ο αδελφοκτόνος Κάϊν και ο βασιλιάς Σαούλ. Όλων αυτών όμως το τέλος, υπήρξε ο καταποντισμός στον Άδη! Αλλίμονο, καλοί μας αναγνώστες! Μήπως δεν πλανώνται και πολλοί από μας, κληρικοί και λαϊκοί, παρουσιαζόμενοι πιστοί Χριστιανοί, με ωραίους τύπους εξωτερικής ευσέβειας, νομίζοντας ότι ζούνε κατά Θεόν; Ας συγκρίνουμε τη μετάνοιά μας με εκείνης των Αποστόλων Πέτρου, Παύλου και Ζακχαίου, αυτής του Δαυΐδ, του Ληστού, της πόρνης Σαμαρείτιδος και όλων των άλλων χιλιάδων πρώην αμαρτωλών Αγίων! Πόση στ’ αλήθεια είναι η διαφορά της αληθινής από τη σύγχρονη πλανεμένη ψευτομετάνοια!
Αλλίμονό μας αγαπητοί! Θρηνούμε καθημερινά βλέποντας ευγενικές κατά τ’ άλλα ψυχές, συμπαθείς γέροντες, Αρχιερείς, ηγουμένους και πρεσβυτέρους, να εμμένουν όμως τυφλά στην κοινωνία τους με τον Οικουμενισμό, δηλ. με τον Αντίχριστο! Πολλοί άλλοι πάλι, ίσως πιο “ενάρετοι”, αναρωτιούνται: “Εμείς, δεν φοράμε μάσκα, δεν θα κάνουμε το εμβόλιο, τι άλλο μας χρειάζεται;” Συνάδελφοί μας αμαρτωλοί, ας μη πλανόμαστε! Ας μη συμβιβαζόμαστε με ημίμετρα μετανοίας! Όποιος μετανοεί, αλλά δεν αποστρέφεται τον αιρετικό, τον Οικουμενιστή ή φιλο-Μασόνο επίσκοπό του, όποιος εφευρίσκει προφάσεις, ότι δεν ήρθε ακόμη η κατάλληλη ώρα, όποιος ακολουθεί τυφλά τον σιωπώντα πνευματικό του, αυτός αγαπητοί, βάζει σε έσχατο κίνδυνο τη σωτηρία της ψυχής του “παίζων εν ού παικτοίς”. Διότι, καλοί μας φίλοι, “Θεός ού μυκτηρίζεται, ό γάρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει” (Γαλάτ.6,7). Ο Απ. Παύλος πάντοτε θα μας διαλαλεί: “Μή συγκοινωνήτε τοίς έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε” (Έφεσ.5,11). Όταν δεν αποχωριζόμαστε τέτοιους καιρούς από τον έκπτωτο της Πίστεως εμβολιασθέντα δεσπότη μας, όταν δεν αποστρεφόμαστε τον μασκοφορεμένο ιερέα, ή επίσκοπό μας, τους κλόουν της Εκκλησίας, κατά τον όσιο γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, δεν ασκούμε μετάνοια σωτηρίας, αλλά προδοσίας! Τώρα είμαστε σε καιρό συναγερμού, αδελφοί, πολέμου πνευματικού, κατά του πλήθους των Οικουμενιστών Αρχιεπισκόπων μας! Όποιος δεν ομιλεί δημόσια και δεν διαχωρίζει τη θέση του, όχι μόνο από άθεους πολιτικούς, δημοσιογράφους και γιατρούς, αλλά πρωτίστως και κυρίως από τους αναξίους τη Πίστει Αρχιερείς και πνευματικούς του, όποιος δεν φωνάζει για την Ορθοδοξία μας, που προδόθηκε για πρώτη φορά το 2016 στην Κρήτη τόσο επίσημα και μάλιστα Συνοδικά, που αλλοιώθηκε με βλάσφημες υπογραφές και πράξεις, όποιος επαναλαμβάνουμε, δεν ανθίσταται, αλλά συνεχίζει να υπηρετεί, έστω και ακούσια, επειδή έτσι κάνει το ιερατικό πλήθος, την Αίρεση του Οικουμενισμού και ενεργεί την κακή υπακοή στις συνεχείς πλάνες των Επισκόπων και της Συνόδου, αυτός καλοί μας φίλοι, όχι μόνο δεν σώζεται, αλλά δικαίως κολάζεται και κολάζει και τους γύρω του! Ας φοβηθούμε λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, ας ακούσουμε κάποτε στα σοβαρά τις αγωνιώδεις φωνές των Αγίων μας! Δεν είναι καιρός ένοχης αναβολής, σιωπής και εφησυχασμού, δεν είναι καιρός πίστεως λογικής, ορθολογιστικής, αλλά ορθόδοξης και καρδιακής τρέλας για την αγάπη του Χριστού. Ζούμε ανάμεσα σε μεταμφιεσμένους Αιρετικούς, ας το χωνέψουμε! Ας ξυπνήσουμε επί τέλους ! Ας αντιδράσουμε! Ας μιλήσουμε, ας ομολογήσουμε αγνά και τίμια, ειρηνικά, ας χωριστούμε μια και καλή απ’ όλον αυτόν τον συρφετό της πλάνης! Έγιναν πλέον λύκοι, ποιοι; Οι δικοί μας Ποιμένες, οι δικοί μας γεροντάδες, οι δικοί μας πνευματικοί, ο όχλος των μασκοφορεμένων ευσεβιστών, οι χρηματιζόμενοι από τους Τέκτονες, οι οικιακοί μας, η δήθεν πνευματική μας οικογένεια! Τους αγαπάμε ειλικρινά; Αν ναι, τότε, ας τους περιφρονήσουμε, ας τους προσπεράσουμε με θεία αποστροφή κι ας ανέβουμε στη συκομορέα του αγίου διχασμού, για ν’ αντικρύσουμε κάποτε το πρόσωπο του αγαθού και δικαιοκρίτου Σωτήρος μας! Ας μισήσουμε δε τους πορωμένους αρχηγούς, που έχουν την ευθύνη των κατά τόπους Εκκλησιών, τους φανερά πια Οικουμενιστές και Σχισματικούς “Μα(σ)καριωτάτους” του Μασονικού Συγκρητισμού! Μείναμε πια μόνοι μας αδελφοί! Δύο εδώ, ένας πιο κει, τρεις παραπέρα, κανένας παραδίπλα, μόνοι, ναί, αλλά πανίσχυροι, με αρχηγό τον Χριστό! Ζητούνται νέοι Ζακχαίοι φλογερής μετανοίας και ομολογίας! Ο Κύριος βέβαια θα διαλέγει ΠΑΝΤΟΤΕ μέσα απ’ το πλήθος τις ελάχιστες, ταπεινές και αγνές καρδιές! Μη γονατίσουμε τώρα φίλοι! Μη δειλιάσουμε την περιφρόνηση των ψευδαδέλφων, μην ακολουθήσουμε την υποτονική γραμμή της εκκλησιαστικής μάζας, της δήθεν διακριτικής αδελφότητας, ας πορευτούμε φρόνιμα, πρόθυμα, επίμονα, ελεύθερα, παλλικαρίσια, φιλότιμα, με ακάλυπτο πρόσωπο, με τολμηρή γνώμη, με ανυποχώρητο φρόνημα, προπάντων δε με τελεία ταπείνωση, για την προσωπική μας θεία Υπαπαντή και Κοινωνία με τον ουράνιο Νυμφίο και Αρχηγό της Πίστεως, τον μόνον ελεήμονα, αλλά και μόνον δίκαιο Κριτή μας, Ιησού Χριστό!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου