EK TOY AMBΩΝΟΣ

    Μ’ ΕΝΑ ΘΕΙΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΑΓΙΟΣ! Ο μικρόσωμος Ζακχαίος ήταν βουτηγμένος μέσα στο βούρκο της αμαρτίας. Ασκούσε το μισητό επάγγελμα του αρχιτελώνη, δηλ. του αρχηγού των εφοριακών της εποχής. Άδικος και κλέφτης μέχρι το μεδούλι, ίσως ο πιο πλούσιος της Ιεριχούς. Είχε όμως, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, μια ψυχή διαμαντένια! Η διάθεσή του και η θερμή προθυμία, να αντικρύσει μόνο, έστω και στα κρυφά τον Ιησού, τον κατέτρωγε. Χωρίς να υπολογίσει τύπους κοινωνικής καλής συμπεριφοράς, έτρεξε μπροστά απ’ όλους και ανέβηκε σε μια συκομουριά, για να δει από κει κρυμμένος το πρόσωπο του Χριστού! Πάντα στη ζωή μας και ειδικά σήμερα, ο πιστός χρειάζεται να επιδεικνύει άγιες τρέλες για τον Χριστό! Δεν μπόρεσε βέβαια να κρυφτεί από το βλέμμα του παντεπόπτου Κυρίου, ο οποίος προείδε την αγνή αναζήτηση της καρδίας του! Και να, που έγινε το απρόσμενο! Ο Χριστός σταμάτησε, κοίταξε τον έκπληκτο τελώνη και τον φώναξε κατ’ όνομα: ” Ζακχαίε, γρήγορα κατέβα κάτω, διότι σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου! Αυ

    πως ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μάρκο (10,46), μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε κάπως ἱκανοποιητικὰ μερικὰ θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν   προσευχή . «Καὶ ἔρχονται στὴν Ἱεριχώ. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ, Αὐτὸς καὶ οἱ μαθητές του καὶ λαὸς πολύς, καθόταν κοντὰ στὸ δρόμο καὶ ζητιάνευε ὁ τυφλὸς Βαρτίμαιος, ὁ γιὸς τοῦ Τίμαιου. Καὶ ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ἦταν ἐκεῖ, ἄρχισε νὰ φωνάζει δυνατὰ καὶ νὰ λέει:  Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με . Καὶ τὸν ἀπόπαιρναν μερικοὶ καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ σιωπήσει. Αὐτὸς ὅμως φώναζε ὅλο καὶ περισσότερο:  υἱὲ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με . Τότε σταμάτησε ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε νὰ τὸν φέρουν κοντά του. Πῆγαν λοιπὸν καὶ εἶπαν στὸν τυφλό. Κουράγιο, σήκω νὰ πᾶς, σὲ φωνάζει. Κι αὐτός, ἀφοῦ πέταξε τὸ ἐξωτερικό του ροῦχο, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἐμποδίζει στὸ τρέξιμο, σηκώθηκε καὶ ἦρθε κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀποκρίθηκε καὶ τοῦ εἶπε:  Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω;  Καὶ ὁ τυφλός τοῦ ἀπάντησε:  Δάσκαλε, θέλω νὰ ξαναβρῶ τὸ φῶς μου . Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε:  Πήγαινε, ἡ πίστη

 Σε μία απλή φράση του   Ευαγγελίου   της Κυριακής μετά τα Θεοφάνεια θα ήθελα να σταθώ στο σημερινό κήρυγμα. Και αφού έχουμε εορτάσει όλες τις εορτές της θείας επιφανείας έρχεται η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό μας για το αν θα κρατήσουμε τον Ιησού Χριστό μαζί μας ή όχι.  Καταλιπών τήν Ναζαρέτ, ἐλθών κατώκησεν εἰς Καπερναούμ Φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι ο Ευαγγελιστής μας κατατοπίζει για τις κινήσεις του Ιησού Χριστού. Όμως πίσω από αυτήν την φράση κρύπτεται ένα συγκλονιστικό νόημα, μια φοβερή απόφαση του Θεανθρώπου για τους κατοίκους της Ναζαρέτ. Δεν ήταν μία συνηθισμένη αναχώρηση του Κυρίου. Έφυγε για να μην επανέλθει ποτέ πλέον στην πόλη, όπου τριάντα έτη είχε ζήσει. Ήταν μία οριστική και αμετάκλητη απόφαση, μία αναχώρηση άνευ επιστροφής, μία καταδίκη των Ναζαρηνών να μην απολαύσουν τις δωρεές του. Διερωτάται κανείς γιατί αυτή η εγκατάλειψη της Ναζαρέτ εκ μέρους του Κυρίου μας; Φυσικά δεν έφταιγε η Ναζαρέτ ως πόλη, ως τοποθεσία με την ωραία περιοχή της, με την κρυστάλλινη πηγή της τ

    « Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα » (Ματθ. 4, 16)   α. Η έναρξη της δημόσιας δράσης του Κυρίου, στην οποία αναφέρεται το ευαγγελικό ανάγνωσμα, συμβαδίζει με την αλλαγή του τόπου κατοικίας Του: ο Κύριος από τη Ναζαρέτ μεταβαίνει  πια στην παραθαλάσσια Καπερναούμ, η οποία, μολονότι « Γαλιλαία των εθνών », χώρα δηλαδή επηρεασμένη από τους ειδωλολάτρες, γίνεται κέντρο δράσεώς Του. Κι αυτή η έναρξη σήμαινε το τέλος της προετοιμασίας του ερχομού του Μεσσία, η οποία  σφραγίστηκε  από την παρουσία του μεγαλυτέρου των προφητών, του Ιωάννου του Προδρόμου. Όσο ζούσε και δρούσε ο Πρόδρομος, ο Κύριος βρισκόταν, θα λέγαμε, σε αναμονή. Ευθύς ως συλλαμβάνεται και φεύγει από τον κόσμο τούτο μαρτυρικά, ξεκινά τη δράση Του Εκείνος. Στην Καπερναούμ πια ο Ιησούς αρχίζει να κηρύσσει το κήρυγμα μετανοίας, ενόψει της ήδη στον κόσμο με τον Ίδιο ευρισκομένης Βασιλείας του Θεού, που σημαίνει ότι η Καπερναούμ και δι’ αυτής όλος ο κόσμος γίνεται δεκτική των φωτιστικών ακτίνων της παρουσίας Τ

  Μάρκ. α 1-8 Δεν υπάρχει αληθινή σοφία χωρίς αγάπη, ούτε και αληθινή αγάπη χωρίς σοφία.  Σοφία χωρίς αγάπη είναι όπως η σοφία τού φιδιού, ιδιοτελής και φαρμακερή. Αγάπη χωρίς σοφία είναι μια νεροποντή, την ώρα που η άνυδρη γη αναζητά ένα ψέκασμα νερού. Πόσο αμέτρητη είναι η σοφία τού Θεού! Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της, εκτός από τη θεϊκή αγάπη.  Η αγάπη κι η σοφία τού Θεού , που αποκαλύφθηκαν στη δημιουργημένη φύση, είναι τα μέγιστα δώρα Του. Ακόμα κι αυτά όμως δεν είναι παρά σκιά, αν συγκριθούν με τη σοφία και την αγάπη που αποκάλυψε ο Θεός μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού, στο έργο τής σωτηρίας τού ανθρώπου. Πόσο μεγίστη είναι η σοφία κι η αγάπη τού Θεού που αποκαλύφθηκαν στην πρώτη Δημιουργία! Αυτή όμως ήταν η σοφία της δημιουργίας κάποιου που δεν υπήρχε, η αγάπη που δίνει σε κάποιον που δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Η σοφία που αποκαλύφθηκε στη Νέα Κτίση, είναι η σοφία της θεραπείας κάποιου που είναι σοβαρά άρρωστος. Η αγάπη τής Νέας Κτίσης όμως, είναι η αγάπη τής αυτοθυσίας. Δ