ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Αποστολικό)

ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα                    (Β΄ Κορ. α΄ 21-24, β΄ 1-4)

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

«Ίνα γνώτε την αγάπην, ην έχω περισσοτέρως εις υμάς» (Β΄ Κορ. β΄, 4).

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στις ημέρες μας όλο και περισσότερο ο λόγος περιστρέφεται γύρω από την αξία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Μέσα από την επιστήμη της κοινωνιολογίας, επιστήμονες προσπαθούν να αναδείξουν το φαινόμενο του ανθρωπισμού ως μία έννοια ψυχρή και μηχανιστική, με σκοπό την βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Πως όμως να εφαρμοστούν κανόνες σε μία κοινωνία με σαθρά θεμέλια, με βασιλεύουσα την αμαρτία και με «σαράκι» την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό; Είτε ως κράτη, είτε ως κοινωνικές ομάδες το αμαρτωλό συμφέρον επικρατεί αφανίζοντας κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη...

ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ

Α) Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

*Μιλώντας και πάλι προς την Εκκλησία της Κορίνθου εκφράζει την θλίψη του για τις αδυναμίες και τις πτώσεις των συνανθρώπων του, αλλά και την χαρά του για την πρόοδο και την διόρθωσή τους. Πλήρη εφαρμογή της ρήσεώς του «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων» (Ρωμ. 12, 15). Αυτή είναι η ευωδία μιας καρδιάς που κατοίκησε το Άγιο Πνεύμα και έδιωξε το φθόνο και τα συναφή πάθη της κακίας.

*Είναι λοιπόν η αγάπη η αρετή εκείνη που υπαγορεύει στον Απόστολο μια τέτοια αντίδραση στα ανθρώπινα συμβαίνοντα. Μια αγάπη η οποία φτάνει μέχρι δακρύων («έγραψα υμίν δια πολλών δακρύων» Β΄ Κορ. 2, 4), μιας καρδιάς που πονά για την ηθική τελείωση του πιστού μέλους της Εκκλησίας του Ιησού. Αγαπάμε άραγε εμείς οι ποιμένες τα πρόβατα του Χριστού με ανάλογη θέρμη και ανύστακτη φροντίδα; Να η αληθινή ανθρωπιά, μακριά από τα φληναφήματα των υψηλών λόγων και των πολύωρων κούφιων συνδιαλέξεων!

Β) Ο ΠΑΥΛΟΣ: ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

*Είναι εύκολο αν καθίσεις σε μία καρέκλα να ξεκινήσεις το μυστήριο της Εξομολογήσεως, μα εκ διαμέτρου αντίθετα δύσκολο να αναπαύσεις και να στηρίξεις τον τετρωμένο από την αμαρτία άνθρωπο. Ο Παύλος με την θυσιαστική συμπεριφορά που εμφανίζει προς το ποίμνιό του γίνεται υπόδειγμα για τον κάθε πνευματικό πατέρα. Απαραίτητα (αυτός) να στολίζεται με υπομονή, ταπεινοφροσύνη και κυρίως με αγάπη.

*Ο Άγ. Αμβρόσιος τον ονομάζει «Επίτροπο της αγάπης του Χριστού», δεν βλέπει τους εξομολογούμενους ως ξένους, αλλά χειρίζεται τα ποικίλα προβλήματά τους σαν πραγματικά δικά του. «Τις ασθενεί, και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β΄ Κορ. 11, 29). Έτσι δέχεται όλους αδιακρίτως, δεν μεροληπτεί και καμία κοινωνική ή οικονομική κατάσταση του εξομολογούμενου επηρεάζει την κρίση του. Κρίνει, αλλά δεν επικρίνει. Συμβουλεύει αλλά δεν κατηγορεί. Αναζητά και δεν περιμένει να έρθουν να τον βρούν. Ο Ι. Χρυσόστομος ωραιότατα παρουσιάζει το παράδειγμα του Κυρίου: «ουκ εν Ιεροσολύμοις καθήμενος εκάλει προς εαυτόν τους αρρώστους, αλλά περιήγει πόλεις και κώμας, εκατέρων την αρρώστια θεραπεύων και την του σώματος και την της ψυχής».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ένα οξύμωρο σχήμα συναντάμε πολλές φορές στα δύσκολα χρόνια της έλλειψης πίστεως και αγάπης προς την λατρεία του Θεού. Βλέπουμε ναούς άδειους με απουσία πνευματικής ζωής και άλλους να σφύζουν από κόσμο κατά τις λατρευτικές συνάξεις. Νομίζω, (ταπεινή μου άποψη), πως η συμμετοχή ή η αδιαφορία έχει να κάνει σε μεγάλο ποσοστό και από το έργο, τον ζήλο που επιδεικνύει ο πνευματικός πατέρας εκάστου ιερού ναού προς τους προσερχομένους πιστούς.

πηγη.ec-goc.gr