EK TOY AMBΩΝΟΣ

ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου  Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα                     (Β΄ Κορ. α΄ 21-24, β΄ 1-4) Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ «Ίνα γνώτε την αγάπην, ην έχω περισσοτέρως εις υμάς» (Β΄ Κορ. β΄, 4). ΠΡΟΛΟΓΟΣ Στις ημέρες μας όλο και περισσότερο ο λόγος περιστρέφεται γύρω από την αξία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Μέσα από την επιστήμη της κοινωνιολογίας, επιστήμονες προσπαθούν να αναδείξουν το φαινόμενο του ανθρωπισμού ως μία έννοια ψυχρή και μηχανιστική, με σκοπό την βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Πως όμως να εφαρμοστούν κανόνες σε μία κοινωνία με σαθρά θεμέλια, με βασιλεύουσα την αμαρτία και με «σαράκι» την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό; Είτε ως κράτη, είτε ως κοινωνικές ομάδες το αμαρτωλό συμφέρον επικρατεί αφανίζοντας κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη... ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ Α) Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ *Μιλώντας και πάλι προς την Εκκλησία της Κορίνθου εκφράζει την θλίψη του για τις αδυναμίες και τις πτώσεις των συνανθρώπων του, αλλά και την χαρά του για την πρόο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  Ο Ιησούς συνομιλεί στον ναό ( 21,23 ) με τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του λαού. Η παραβολή απευθύνεται σ΄ αυτούς ‘’ ακούσατε ‘’ τους προτρέπει. Χρησιμοποιεί την γνωστή εικόνα του αμπελώνα από τον Ησαία ( 5,1 ) που δηλώνει τον περιούσιο λαό. Στο τέλος τους παραθέτει τον ψαλμικό στίχο ( 117,22-23 ). Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξάνδρειας την θεωρεί σαν την επιτομή της Ισραηλιτικής ιστορίας. Ο Θεός εμφανίζεται ως πλούσιος γαιοκτήμονας. Φυτεύει αμπελώνα και τον περιφράζει. Κατασκευάζει ληνό (πατητήρι) σκαμμένο σε βράχο για την κατεργασία των σταφυλιών και οικοδομεί πύργο για κατοικία των καλλιεργητών. Όλες αυτές οι εργασίες δείχνουν τη φροντίδα του άρχοντα για τον αμπελώνα του. Έτσι περιποιημένο εκμισθώνει το κτήμα σε γεωργούς και αναχωρεί στον τόπο της κατοικίας του. Προφανέστατα οι γεωργοί είναι οι άρχοντες του περιούσιου λαού ο οποίος είναι ο θείος αμπελώνας. Κατά τον καιρό της καρποφορίας στέλνει ο γαιοκτήμονας τους δούλους του για να εισπράξει το

« Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον; » (Ματθ. 19, 16) «ΑΓΑΘΕ Διδάσκαλε», ρώτησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό κάποιος νεαρός, «τι καλό να κάνω για ν’ αποκτήσω την αιώνια ζωή;». Δηλαδή: “ Τι να κάνω για να σωθώ; ”. Ερώτημα πολύ σοβαρό. Ερώτημα για ένα ζήτημα που πρέπει ν’ απασχολεί κάθε άνθρωπο σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επίγειας ζωής του. Όπως ο ταξιδιώτης που διαπλέει μια μεγάλη και φουρτουνιασμένη θάλασσα, δεν συλλογίζεται παρά ένα ήσυχο λιμάνι, έτσι κι εμείς, που ταλαιπωρούμαστε μέσα στα κύματα της θάλασσας του βίου, πρέπει ακατάπαυστα να έχουμε μπροστά στα μάτια του νου μας την  αιωνιότητα  και,  όσο βρισκόμαστε στην πρόσκαιρη τούτη ζωή, να φροντίζουμε για τη μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής μας . Τι είναι αυτό που μπορούμε να το αποκτήσουμε στη γη και να το διατηρήσουμε παντοτινά ως αναφαίρετο κτήμα μας; Μόνο η σωτηρία μας! Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για να συγκεντρώσει πλούτη, αυτός θ’ αφήσει εδώ τα πλούτη κατά το πέρασμά του στην

(Ματθ. ιζ 14-23)  Από τη δημιουργία του κόσμου και του χρόνου όλοι οι λαοί της γης πίστευαν πως υπάρχει πνευματικός κόσμος, αόρατα πνεύματα. Πολ­λοί άνθρωποι όμως απομακρύνθηκαν από τη θεωρία αυτή κι αποδίδουν μεγαλύτερη δύναμη στα πονηρά πνεύματα, παρά στα αγαθά. Με την πάροδο του χρό­νου θεοποίησαν τα πονηρά πνεύματα, έχτισαν ναούς προς τιμή τους, προσέφεραν θυσίες και προσευχές και κατέφευγαν σ’ αυτά για κάθε πρόβλημά τους. Όσο περνούσαν τα χρόνια πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν τελείως την πίστη τους στα αγαθά πνεύματα κι αφέ­θηκαν να πιστεύουν μόνο στα πονηρά, στους «κακούς θεούς», όπως τα ονόμαζαν. Ο κόσμος αυτός έμοιαζε πια με στάδιο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα πονηρά πνεύματα βασάνιζαν τους ανθρώπους όλο και περισσότερο, τους τύφλωναν πνευματικά, μόνο και μόνο για να σβήσουν από τη μνήμη τους την ιδέα του καλού Θεού και της μέγιστης και θεόσδοτης δύναμης των αγαθών πνευ­μάτων.  Στις μέρες μας όλοι οι λαοί της γης πιστεύουν στα πνεύμ