Αθανασίου Αθανασιάδη, Θεολόγου
«Έχομεν ημίν περικείμενον νέφος μαρτύρων» (Εβρ. ιβ. 1).
Η Αγία μας Εκκλησία μια εβδομάδα μετά την εορτή της Πεντηκοστής τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη πάντων των Αγίων. Πρώτον, της Κυρίας Θεοτόκου, της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου, της Παναγίας μας. Δεύτερον των Αποστόλων, τρίτον των Προφητών, τέταρτον των Ιεραρχών και Διδασκάλων, πέμπτον των Μαρτύρων, ανδρών και γυναικών, έκτον των Ασκητών και των Ασκητριών και έβδομον των Δικαίων και παντός πνεύματος Αγίου τετελειωμένου.
Γιατί τους εορτάζει και τους τιμά η Εκκλησία; Γιατί, πρώτα κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα την Κυριακή της Πεντηκοστής και φώτισε τους Αποστόλους. Οι δε Απόστολοι δίδαξαν, νουθέτησαν και έπεισαν τους ανθρώπους με το χριστομίμητο παράδειγμά τους και τους κόπους τους να καταφρονήσουν το θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες όρισαν να εορτάζουμε σήμερα τη μνήμη τους, για να γνωρίσουμε τους καρπούς της Πίστεως και της προσφοράς τους προς τον Θεό.
Επίσης, επειδή ο πρώτος Άγγελος, ο Εωσφόρος , έπεσε εξαιτίας της υπερηφάνειας, τιμάμε όλους τους Αγίους, οι οποίοι εξαιτίας της υπακοής τους και της ταπείνωσής τους οδηγήθηκαν στο μαρτύριο τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή και αναπλήρωσαν τη θέση του Εωσφόρου. Παράλληλα, κάποιοι Άγιοι , οι οποίοι μαρτύρησαν σε διάφορα μέρη και τόπους, άγνωστοι σε μας, γνωστοί όμως με μεγάλη δόξα και τιμή στο Θεό, εορτάζουν σήμερα και αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους γνωστούς και ονομαστούς Αγίους, διότι για το Θεό «Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ Άγιος ειμί» (Α΄Πέτρ. α,16). Όταν επαινούνται οι στρατιώτες, επαινείται ταυτοχρόνως και ο διοικητής που τους έχει. Ομοίως και σήμερα, όπου επαινούνται οι Άγιοι, δοξάζεται και τιμάται περισσότερο ο Θεός, που δέχθηκε τη μαρτυρία τους έμπροσθεν των ανθρώπων, και τους τίμησε με την κληρονομία της αιωνίου ζωής και της αδιάλειπτης επικοινωνίας μ’ Αυτόν .
Άλλους τους ενδυνάμωσε και νίκησαν το διάβολο, άλλους τους έδωσε δύναμη και τον υπηρέτησαν αξίως, άλλοι τελείωσαν τη ζωή τους με επώδυνα μαρτύρια, άλλοι με άσκηση, με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχή, άλλοι με δικαιοσύνη. Όλοι όμως είχαν έναν κοινό σκοπό: Ότι αγάπησαν ανιδιοτελώς τον Κύριο και σφράγισαν τη ζωή τους με το «υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται», όχι όπως εμείς τη μια στιγμή χαιρόμαστε και την άλλη λυπούμαστε και μένουμε στη μιζέρια μας!
Όλοι οι Άγιοι αγαπούσαν τους γονείς τους, τους συγγενείς και τους πλησίον όχι όμως παραπάνω από τον Κύριο. Ο Κύριος θέλει η αγάπη μας να είναι ανόθευτη και καθαρή, χωρίς συμβιβασμούς και μοιρασιές, όταν αυτή προσφέρεται ως θυσία ευάρεστη σ’ Αυτόν. Όλοι οι Άγιοι ανέλαβαν τον Σταυρό του μαρτυρίου είτε με επονείδιστο θάνατο είτε με θλίψεις και κακουχίες πάντα μιμούμενοι τον Κύριο, οι οποίοι αγόγγυστα, άμεμπτα, με σωφροσύνη και επιείκεια φύλαξαν τις εντολές του Κυρίου και τον ακολούθησαν πιστά μέχρι τέλους. Γι’ αυτό και βρήκαν παρρησία στον Κύριον.
Όταν ένας διοικητής ακούει τους στρατιώτες του και κάνει το θέλημά τους, πόσο μάλλον ο Κύριος ακούει τους Αγίους, οι οποίοι έδωσαν και τη ζωή τους γι’ Αυτόν; Είναι πρέσβεις και μεσίτες προς τον οικτίρμονα Θεόν οι Άγιοι. Οι Άγγελοι χαίρονταν για το μαρτύριο των Αγίων, οι δαίμονες έφριτταν και ο διάβολος έτρεμε, γιατί το αίμα των αγίων ήταν αίμα άγιο και σωτήριο, άξιο της Βασιλείας των Ουρανών, που υπενθύμιζε και υπενθυμίζει στον διάβολο το αίμα του Χριστού, όπου εχύθη πάνω στο Σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Αυτά είχαν πάντα στο νου και στην καρδιά οι Άγιοι και θυσίαζαν τη ζωή τους προθύμως.
Ήταν από άλλο κόσμο; Ήρθαν από άλλον γαλαξία; Τους έκανε τα χατίρια ο Θεός; Όχι, ήταν άνθρωποι σαν και μας, με πάθη, μόνο που έζησαν με μετάνοια, με εγκράτεια , με νηστεία, με προσευχή, με συνεχή πνευματικό αγώνα, με αγιότητα, με τη βίωση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, με τη συχνή συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας με πίστη ανόθευτη και ακαταίσχυντη, γι’ αυτό και τους τίμησε ο Θεός και λέγει: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. στ. 47) . Γιατί εργάστηκαν με όλη τους την καρδιά για το Χριστό, γιατί έχυσαν το αίμα τους για την αγάπη του Χριστού, γιατί κήρυξαν το όνομά του στα πέρατα της οικουμένης, και δεν φάνηκαν ράθυμοι, δεν παρήκουσαν τις εντολές Του, δεν αντιστάθηκαν στο μαρτύριο και τις συνέπειές του, δεν καταφρόνησαν τον Κύριο, ο Οποίος μέσω του Αποστόλου Παύλου λέει: «Μιμητές μου γίνεσθε, καγώ Χριστού».
Η αγιότητα είναι η έκφραση και η έκφανση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Στην αγιότητα κατοικεί και αρέσκεται ο Κύριος διότι μέσω αυτής αναγνωρίζει και λέει: «Ουκ έτι καλώ υμάς δούλους, αλλά φίλους» και ο Απόστολος Παύλος ορίζει ότι οι άγιοι είναι το σώμα του Χριστού και ο Χριστός η κεφαλή.
Ο μακαριστός πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει: Οι Άγιοι είναι οι περισσότερο τέλειοι Χριστιανοί, διότι έχουν αγιασθεί στο μέγιστο, κατά το δυνατόν, βαθμό με την άσκηση της πίστεως στον Αναστάντα και αιωνίως ζώντα Κύριο Ιησού Χριστό. Η ζωή τους ολόκληρη είναι από τον Χριστό και γι’ αυτό όλη είναι χριστοζωή. Η σκέψη τους είναι χριστο-σκέψη, η αίσθησή τους χριστο- αίσθηση. Ό,τι είναι δικό τους είναι πρώτα του Χριστού και κατόπιν δικό τους. Αν είναι η ψυχή, αυτή είναι πρώτα του Χριστού και κατόπιν δική τους αν είναι η ζωή, είναι πρώτα του Χριστού και μετά δική τους. Σ’ αυτούς δεν είναι αυτοί, αλλά «τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Δηλαδή, η ζωή των Αγίων είναι στην πραγματικότητα αυτή η ζωή του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία διοχετεύεται σ’ εκείνους που τον ακολουθούν και βιώνεται από αυτούς μέσα στην Εκκλησία του.
Οι Άγιοι είναι πρόσωπα χριστοφόρα, άγια στα οποία διαφυλάσσεται και με τα οποία διαδίδεται η αγία Παράδοση αυτής της ζωής που βρίσκεται μέσα στη Χάρη. Διαφυλάσσεται και μεταδίδεται με την αγία Ευαγγελική πολιτεία τους. Οι Άγιοι είναι οι ενσαρκωμένες Ευαγγελικές θείες αλήθειες οι οποίες έχουν μεταφερθεί στην ανθρώπινη ζωή μας διαμέσου της χάριτος και των ασκήσεων. Ζώντας εν Χριστώ οι Άγιοι κάνουν τα έργα του Χριστού, διότι δι’ Αυτού γίνονται όχι μόνο δυνατοί, αλλά παντοδύναμοι • «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. δ, 13).
Η ζωή λοιπόν κατά το Ευαγγέλιο, η αγία ζωή, η θεία ζωή, είναι η φυσική και η κανονική ζωή για τους χριστιανούς. Διότι οι χριστιανοί κατά την κλήση τους είναι άγιοι . Το να αγιασθούμε ολοτελείς, και κατά την ψυχή και κατά το σώμα, αυτή είναι η κλήση μας. (Πρβλ. Α΄ Θες ε΄ 22-23). Και αυτό δεν αποτελεί θαύμα αλλά κανόνα, τον κανόνα της πίστεως, την φύση και τη λογική της Ευαγγελικής πίστης . Είναι σαφής η εντολή του ιερού Ευαγγελίου: «Κατά τον καλέσαντα υμάς Άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε» (Α΄ Πέτρ. α΄ 15)
Όπως αναφέρει και ένας ύμνος της Εκκλησίας για τους Αγίους Πάντες: «Η μνήμη αύτη των Αγίων απάντων, καθάπερ άλλος ουρανός απαστράπτει, ως ήλιον μεν λάμποντα εν μέσω τον Χριστόν, έχων ως σελήνη δε, την Αγίαν Παρθένον, και ως άστρα φαίνοντα, κύκλω πάντας Αγίους. Διό οι εορτάζοντες αυτήν, νουν και καρδίαν, αει ελλαμπόμεθα». Δηλαδή, η μνήμη όλων των αγίων είναι ως ένας απαστράπτων ουρανός, με ήλιο το Ιησού Χριστό, με σελήνη την Παναγία και με άστρα όλους τους αγίους, όχι άτακτα και διασκορπισμένα, αλλά γύρω από τον ήλιο και τη σελήνη. Γι’ αυτό εμείς που εορτάζουμε και τιμούμε την μνήμη τους, νου και καρδιά, ψυχή και σώμα, πάντοτε να είναι φωτεινά. Είθε με τις ευχές τους και το χριστομίμητο παράδειγμά τους να πορευόμαστε και μείς!
|
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου