EK TOY AMBΩΝΟΣ

 (ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ) Πόσο αισθανόμαστε ότι μέσα μας υπάρχει φως; Πόσο φωτεινοί άνθρωποι θα θέλαμε να είμαστε; Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που εκπέμπει χαρά και ζωή. Φωτεινός, για την πίστη, είναι αυτός που κοινωνεί τον Θεό και μεταμορφώνεται εντός του σε άνθρωπο που έχει νόημα ζωής. Φωτεινός είναι αυτός που δεν νικιέται από τις αμαρτίες και τα πάθη του ή αυτός που, ακόμη κι αν νικηθεί, μετανοεί, ανορθώνεται, ελπίζει, κάνει καινούργιο ξεκίνημα. Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που οι άλλοι χαίρονται να είναι κοντά του και εκείνος χαίρεται να μοιράζεται την ζωή του μαζί τους. Μία τέτοια θεώρηση της ζωής βέβαια φαντάζει ποιητική. Ονειρική. Εκτός της πραγματικότητας του κόσμου μας, ο οποίος ζητά από τον άνθρωπο να ασχολείται με τις δουλειές του, να περνά καλά, να ακολουθεί τα πρότυπα ζωής. Φωτεινός σήμερα είναι στην καλύτερη περίπτωση ο άνθρωπος που έχει χιούμορ. Ο διασκεδαστής. Όμως τέτοιοι τύποι δεν είναι απαραίτητο ότι εκπέμπουν ένα εσωτερικό φως. Μπορεί να είναι μόνο χαρισματικοί. Ν

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Γ΄Ματθαίου (Ματθ., στ’, 22-33) Οι αρχαίοι λαοί είχαν μιαν εμπορική σχέση με τους θεούς τους. Μια σχέση “σου δίνω-μου δίνεις”. Για παράδειγμα, αν η θεά Δήμητρα, φύλαττε τη σοδειά του ικέτη της, τότε αυτός αφιέρωνε στο ναό της ένα μέρος της σοδειάς του. Ήρθε όμως ο Χριστός και κάθε τέτοια λατρεία καταργήθηκε μαζί κι ο κάθε εγωισμός στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Χριστός μας διδάσκει να λατρεύουμε τον Θεό εν Πνεύματι και Αληθεία. Κάθετι που αντιβαίνει τους νόμους του Πνεύματος, έρχεται να καταργήσει την Αλήθεια. Τότε η λατρεία του καθενός είναι μάταιη, ψεύτικη κι εγωιστική.  Σαν τους αρχαίους κι εμείς συχνά ζητάμε απ’ τον Θεό ό, τι μας συμφέρει και ό, τι μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη.  Πολλοί από ‘μας δε, όταν συμβεί κάτι κακό αγανακτούμε προς τον Θεό και φωνάζουμε το “γιατί σ’ εμένα” ή και καταντάμε να ευχηθούμε το κακό του άλλου μολονότι δηλώνουμε χριστιανοί.  Κι όταν ο εγωισμός φουσκώσει τα πανιά μας… υψώνουμε προς τον Θε

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός• ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται» (Ματθ. 6,22) Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα ἐξαιρετικὸ δῶρο, μία ἀκτίνα τοῦ παν¬σόφου Δημιουργοῦ. Δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἀρχικὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «Πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κα¬τακυ¬ριεύσατε αὐτῆς» (Γέν. 1,28). Καὶ πράγματι, ὁ ἄνθρω¬πος κυριαρχεῖ ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ πάνω στὴ φύσι• παρουσιάζει τέτοιες κατακτήσεις πού, ἂν τὶς ἔβλεπαν οἱ ἄνθρω¬ποι τῆς ἐποχῆς τοῦ λίθου θὰ ἔλεγαν κατάπληκτοι• «Ἐ¬¬σεῖς εἶστε μικροὶ θεοί!». «Ἐγὼ εἶ¬πα• θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81,6). Θεὸς ὁ ἄνθρωπος! Ἀλλ᾿ αἴφνης –ἀλλοίμονο!– ἡ σκηνὴ ἀλλάζει• βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ φτάνῃ σὲ ἀδιέξοδο. Μόλις ἀφήνει τὰ ἐπιστημονικὰ ἐργα¬στήρια κι ἀρχίζει νὰ ἐξετάζῃ ὄχι πλέον τὶς σχέσεις τῶν μορίων τῆς ὕλης, ἀλλὰ τὶς σχέσεις τῶν ἀν¬θρώπων μεταξύ τους, τότε χάνει τὸ φῶς του, βυ¬θί-ζεται σὲ σκοτάδι, συγκρούεται μὲ τοὺς ἄλ¬λους. Δὲ β

25 Ἰουνίου 2017 Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἔχει πολλαπλὰ μηνύματα. Μᾶς καλεῖ νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ ἑρμηνεύσουμε μέσα στὸ φῶς τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικαιοσύνης Του πολλὰ μεγέθη τῆς καθημερινότητάς μας. Τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ τὸ ἀσφυκτικὸ ἄγχος ποὺ μᾶς διαπερνᾷ: «μὴ μεριμνᾶτε». Τὴν λαχτάρα τῆς ὅποιας ἐπιθυμίας καὶ τὴν πλεονεξία μέσα στὴν ὁποία βυθιζόμαστε: «ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμὸς πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμα σκοτεινὸν ἔσται», ἐὰν τὸ μάτι σου εἶναι πονηρό, ὅλος σου ὁ λογισμὸς θὰ εἶναι σκοτεινός. Τὴν ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ χρῆμα καὶ τὶς συνέπειές του, ποὺ γίνεται μία ἄλλου εἴδους εἰδωλολατρία μέσα στὴν ὁποία παγιδευόμαστε: «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ», δὲν μπορεῖτε νὰ δουλεύετε καὶ στὸν Θεὸ καὶ στὸν μαμωνᾶ. Μαζὶ μὲ ὅλα αὐτά, ὅμως, θὰ ἦταν σκόπιμο νὰ κάνουμε καὶ μιὰ οἰκολογικὴ ἀνάγνωση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Καὶ αὐτό, γιατὶ στὶς μέρες μας ζοῦμε, μαζὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, μέσα στὸν φόβο καὶ στὴν «σκιὰ» ἐνὸς οἰκολογικοῦ θανάτου, ποὺ προκαλεῖ ἡ αὐξημένη μόλυνση καὶ καταστροφ

Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματθ. 4, 18-23)  http://impiprevezis.gr/ †.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ (Διασκευή ομιλίας στη Φιλιππιάδα, στις 20/6/1993)          1. Ποιός έχασε κοντά στο Χριστό;     Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο μια απλή διήγηση, η οποία όμως έχει ένα πολύ μεγάλο νόημα. Ο Χριστός κάλεσε τους πρώτους μαθητές του. Ποιός τους φώναξε; Απάντηση: «Ο Θεός των Πατέρων ημών». Εκείνος που δημιούργησε τον κόσμο. Ο Σωτήρας του κόσμου. Ο Κύριος και Παντοκράτορας. Φαινόταν βέβαια απλός άνθρωπος. Είχε το δικαίωμα ο καθένας να Τον πει ό,τι θέλει. Αλλά ήταν ο Θεός της δόξης! Τους είπε: «Ελάτε κοντά μου». Και πήγαν. Πώς πήγαν; Για να Τον ακολουθήσουν, άφησαν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Ο απόστολος Πέτρος άφησε και τη γυναίκα του. Άφησαν την περιουσία τους. Και εκείνη τη μικρή διασκέδαση που μπορούσε να έχει ο καθένας τους. Όλα τα αγαθά τους άφησαν! Και πήγαν κοντά στο Χριστό. Ερώτημα: Έχασαν; Κατά την άποψη του κόσμου τα έχασαν όλα. Όμως στην πραγματικότητα έχασαν; Όχι. Κέρδισαν την αιώνιο

Αθανασίου Αθανασιάδη, Θεολόγου «Έχομεν ημίν περικείμενον νέφος μαρτύρων»   (Εβρ. ιβ. 1).   Η Αγία μας Εκκλησία μια εβδομάδα μετά την εορτή της Πεντηκοστής τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη πάντων των Αγίων. Πρώτον, της Κυρίας Θεοτόκου, της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου, της Παναγίας μας. Δεύτερον των Αποστόλων, τρίτον των Προφητών, τέταρτον των Ιεραρχών και Διδασκάλων, πέμπτον των Μαρτύρων, ανδρών και γυναικών, έκτον των Ασκητών και των Ασκητριών και έβδομον των Δικαίων και παντός πνεύματος Αγίου τετελειωμένου. Γιατί τους εορτάζει και τους τιμά η Εκκλησία; Γιατί, πρώτα κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα την Κυριακή της Πεντηκοστής και φώτισε τους Αποστόλους. Οι δε Απόστολοι δίδαξαν, νουθέτησαν και έπεισαν τους ανθρώπους με το χριστομίμητο παράδειγμά τους και τους κόπους τους να καταφρονήσουν το θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες όρισαν να εορτάζουμε σήμερα τη μνήμη τους, για να γνωρίσουμε τους καρπούς της Πίστεως και της προσφοράς τους προς τον Θεό. Επίσης, επειδή ο πρώ