Κυριακή της κρίσεως - Εδώ είν' ο παράδεισος κι η κόλαση είναι εδώ

- Δάσκαλε, βρήκα μια απόδειξη ότι δεν υπάρχει κόλαση…!

Αυτό φώναζε θριαμβολογώντας ένας μαθητής του Βολταίρου, σε κείνον τον πανέξυπνο και βραχυκυκλωμένο στον εγωιστικό αυτοεγκλωβισμό του φιλόσοφο.

Εκείνος χωρίς καθόλου να γοητευτεί τον ρώτησε απλά:

- Πόσο καιρό χρειάστηκες;

- Δύο μήνες απάντησε ο… εξερευνητής.

Και τότε ο γέρο-Βολταίρος (το περιστατικό είναι στα τέλη της ζωής του) τον προσγείωσε ανωμάλως:

- Είσαι "ευτυχής"! 60 χρόνια προσπαθώ και ακόμα δεν βεβαιώθηκα.

Έχει δίκιο ο Βολταίρος. Τέτοια θέματα είναι θέματα ζωής. Συγχρόνως έχει άδικο ο Βολταίρος, επειδή δεν συνειδητοποίησε ότι είναι όρος απαράβατος, τέτοιες απορίες, να είναι υπαρξιακές αγωνίες και όχι απορίες του μυαλού! Όταν καταλαβαίνω ότι η απάντηση απαιτεί να πληρώσω ό,τι και αν κοστίζει, και ότι δεν είναι νοητό να μπαίνω στις κακομοίρικες λογικές: - Κάτι φθηνότερο δεν υπάρχει;

Όχι δεν υπάρχει κάτι φθηνότερο. Ο Θεός μας αξιολογεί όπως και όσο τον εαυτό του. "Ἐγώ εἶπα Θεοί ἐστέ καί υἱοί ὑψίστου πάντες’’ (Ψαλμ. ). Δεν γίνεται όμως να γίνουμε ούτε και… θεοί, χωρίς την θέλησή μας αφού δεν υπάρχει υποχρεωτικό καλό! [Πάρα πολλοί άνθρωποι βλέπουν την παγκόσμια σύγχυση ως φανέρωση της ανυπαρξίας του Θεού και όχι ως αποτέλεσμα μιας ελευθερίας απαραίτητης και απαράβατης, που όμως η κακή της χρήση γεννάει χάος, ενώ η καλή της γεννάει… θεούς, που φτιάχνουν… κόσμο!].

Έρχεται σήμερα ο Χριστός (κατά Ματθαίον κεφ. 25) και το φως της παρουσίας Του κάνει κατάδηλα τα πράγματα, στις καρδιές των ανθρώπων, όπως ο πρωινός ήλιος διώχνει την οπτική σύγχυση εξαιτίας της ομίχλης των συνθηκών, και φανερώνει την πραγματικότητα στα μεγέθη και στις διαστάσεις που υπάρχουν. Στο σκοτάδι της ασάφιας (ομίχλη-νύχτα) συγχέονται στον βλέποντα, το ζώο με τον άνθρωπο, ο εχθρός με τον φίλο, η καλύβα με το ανάκτορο, το ίσιο με το στραβό, το φτηνό με το ποιοτικό, το καλό με το κακό, το δίκαιο με το άδικο, το υγιές με το άρρωστο… και πάει λέγοντας.

Ο ερχομός του Χριστού είναι η μεγαλύτερη και γλυκύτερη ελπίδα των χριστιανών. Είναι η προσδοκία των μελλόντων αγαθών. Είναι η παρηγοριά της ζεστασιάς που δημιουργεί η αγάπη.

Με όλο το κεφάλαιο 25 από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου ο Χριστός μας λέει:

Σχέση μαζί Μου, σχέση ευτυχίας για σας και για Μένα, δημιουργείται και υπάρχει μόνον αν μάθατε, ξέρετε, έχετε και εκδηλώνετε ΑΓΑΠΗ. Αγαπώ σημαίνει θυσιάζω. Θυσία σημαίνει προσφορά και κόπος. Προσφορά σημαίνει απροϋπόθετο δόσιμο και κόπος σημαίνει αγόγγυστη βοήθεια!

Και από τις δύο ομάδες ανθρώπων, (και από αυτούς που καλεί κοντά Του και αυτούς που αποδιώχνει) γυρεύει το ίδιο: Να αγαπούν. Τους λέει ότι είναι θάνατος η έλλειψη αγάπης. Είναι κόλαση ο αυτοεγκλεισμός σε μια εαυτουλίστικη αγωνία να εξασφαλιστώ. Τους λέει ότι κόλαση είναι να μη μπορείς να αγαπάς. Η όλη διαδικασία παρουσιάζεται πολλές φορές σαν δικαστήριο, όμως δεν είναι. Τι είναι; Καμίνι!! Δηλαδή; "Έλεγχος" προσωπικής ποιότητος! Τα μέταλλα μπαίνοντας στην φωτιά "αποδεικνύουν" την φύση τους. Τα "φτηνιάρικα" διαλύονται ενώ το χρυσάφι καθαρίζει. Η παρουσία του Χριστού θα είναι έλεγχος ποιότητος των δεδομένων μας.

Αν αγαπήσαμε την διδασκαλία Του και το θέλημά Του ως θεραπευτική αγωγή για την ύπαρξη μας και "μάθαμε" να αγαπάμε, τότε η παρουσία Του θα είναι "απέραντος ηδονή" δηλαδή ευτυχία, που δεν "τελειώνει". Αν όμως κλειστήκαμε στο κλουβί μας, προφασιζόμενοι την εξασφάλισή μας αφού… δεν Τον είδαμε και πώς να τον δεχτούμε σε ένα κόσμο παράλογο και γεμάτο αντιφάσεις (οι προφάσεις μας είναι αυτές) τότε η παρουσία Του θα είναι ενόχληση αφόρητη και "ανενόητος οδύνη" δυστυχία που κανείς δεν "φαντάζεται".

Οι άνθρωποι θέλοντας να υπεκφύγουμε τον κόπο του να μάθουμε να αγαπάμε, αυταπατόμαστε τραγουδώντας "εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση είναι εδώ" θέλοντας να πείσουμε τους εαυτούς μας για την "εξάντληση" και τον τελειωμό των πάντων στην βιολογική ζωή! Όμως και ο Χριστός "προσγειώνοντάς" μας, μας λέει ότι εδώ αρχίζει υπάρχει και γίνεται παράδεισος ή γίνεται κόλαση, η ζωή των ανθρώπων. Χωρίς να εξαντλούνται βέβαια στο εδώ. Εδώ μαθαίνουμε ή δεν μαθαίνουμε να αγαπάμε. Εδώ υπάρχουν οι συνθήκες "ελέγχου" του περιεχομένου της καρδιάς μας. Εδώ με τα ίδια δεδομένα και τις ίδιες συνθήκες άλλος κάνει την καρδιά "κερί" και άλλος "λάσπη"!! Όταν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα ανατείλει, όπως και ο φυσικός ήλιος για τα υλικά, τότε των μεν (που είναι "κερί") οι καρδιές θα μαλακώσουν και θα είναι σε παραδεισένια κατάσταση, των άλλων δε (που είναι "λάσπη") θα πετρώσουν και θα είναι με το βίωμα της δυστυχίας της κόλασης.

Ο Θεός είναι μυστήριο απροσπέλαστο στον άνθρωπο. Γίνεται γνώριμος διά του προσώπου του Χριστού ο οποίος έγινε άνθρωπος και είναι Αυτός, που θα έρθει και θα καθίσει "ἐπί θρόνου δόξης" και θα "χωρίσει" τα "πρόβατα" από τα "κατσίκια". Δεν θα… φτιάξει πρόβατα και κατσίκια! Οι άνθρωποι υπάρχουμε στην κατάστασή μας από επιλογή όχι "προκαθορισμένοι". Είναι στρεβλή ερμηνεία να νομίζουμε ότι ο Χριστός κάποιους τους στέλνει στην κόλαση. Ο Χριστός αγαπάει το ίδιο όλα του τα κτίσματα. Αγαπά τον διάβολο και τους ανθρώπους (τον ληστή, τον Ιούδα, την Παναγία, τους Αγίους) με την ίδια ένταση αγάπης και είναι σε "επιθανάτια αγωνία για την σωτηρία μας, μέχρι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του" (Πασκάλ). Η ανταπόκριση η δική μας, ποικίλει και διαφοροποιεί το αποτέλεσμα. Μόνοι μας πορευόμαστε είτε προς τον Χριστό είτε απομακρυνόμαστε από Αυτόν.

Στην δυσκολία να γίνουν αποδεκτά όλα τα παραπάνω οι άνθρωποι προφασιζόμαστε ο καθένας τις συνθήκες ζωής μας. Όμως οι συνθήκες λίγο πολύ είναι ίδιες. Μάλλον η χρήση των συνθηκών διαφοροποιεί το πράγμα. Στηρίζει ή ρημάζει την πίστη. Ο Χριστός στην διήγηση της συνάντησης μαζί Του "ζητάει" το ελάχιστο της αγάπης: Ένα ποτήρι νερό!! Θέλει να μας μάθει, ότι θα "πάρουμε" όσο δώσουμε!

Υπάρχει μια όμορφη ιστορία που περιγράφει το όλο θέμα πανέμορφα. Λέει ότι ένας άνθρωπος ζήτησε από τον Χριστό να του "δείξει" την κόλαση και τον παράδεισο και ο Χριστός "ενέδωσε" και έστειλε τον φύλακα άγγελο του ανθρώπου, να του τα "φανερώσει".

Ο άγγελος τον πήγε πρώτα στην κόλαση. Εκεί κάμποσοι άνθρωποι γύρω από ένα μεγάλο σκεύος γεμάτο φαγητό, έχοντας καθένας τους ένα ίσο με το μέγεθός του κουτάλι, προσπαθούσαν να… φάνε! Ήταν όμως αδύνατο!! Χτυπούσαν ό ένας του άλλου το "κουτάλι", το άδειαζαν, εκνευρίζονταν, διαμαρτυρόντουσαν για τους άλλους, δεν μπορούσαν να φάνε και ήταν … "κάτισχνοι".

Στην συνέχεια τον πήγε στον Παράδεισο. Και εκεί υπήρχε ένα μεγάλο σκεύος γεμάτο φαγητό, και πάλι καθένας τους είχε ένα ίσο με το μέγεθός του κουτάλι! Όμως καθένας αντί να κάνει τα πάντα για να "φάει ο ίδιος" με το κουτάλι του… τάιζε τον απέναντι! Κανένας δεν χτυπούσε κανέναν. Κανένας δεν εκνευριζόνταν. Κανένας δεν "τυρρανιόταν" σε μια εγωιστική ατελέσφορη προσπάθεια. Κανένας δεν έμενε νηστικός. Κανένας δεν ήταν κάτισχνος.

Αυτή η μικρή ιστορία περιγράφει, με την γοητεία παραμυθιού, την διδασκαλία της Εκκλησίας για ευτυχία και πληρότητα των ανθρώπων (όχι "κάτισχνοι", αλλά "χορτάτοι") με τον τρόπο ζωής του Χριστού: αγάπη και φροντίδα για τους άλλους. Μια τέτοια διαδρομή ζωής μας… συγγενεύει με τον Χριστό. Μας κάνει παιδιά του που Του μοιάζουμε. Μας δίνει μεγάλη χαρά στην προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας Του και της συνάντησης, όχι απλώς με κάποιον συγγενή, αλλά με τον Πατέρα μας την πηγή της ζωής μας και τον Δικαιότατο κριτή μας.

ΠΗΓΗ.ΕΝΟΡΙΑΚΟ.