ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (του Τυφλού) Ευαγγέλιο: Λκ. 18, 35-43

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

          Εν ολίγοις

Δύο Κυριακές μετά τα Φώτα η Εκκλησία με τη θεραπεία του Τυφλού της Ιεριχούς έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι  ο  Χριστός  είναι το αληθινό Φως των ανθρώπων. Με αυτό ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό ως ιατρό και τον εαυτό του που έχει ανάγκη από θεραπεία. Με την πίστη οδηγείται στο δρόμο της θεογνωσίας και της ελευθερίας η οποία αποτελεί τη βαθύτερη ουσία κάθε θεραπείας.

         Η ασθένεια που δεν θεραπεύεται με φαρμακευτικά μέσα προκαλεί στον άνθρωπο απογοήτευση. Ο ασθενής μπορεί να έχει δίπλα του πολλούς ανθρώπους, αλλά βιώνει το αίσθημα της μοναξιάς. Νοιώθει, ότι κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να τον βοηθήσει ουσιαστικά, δηλ. να τον απαλλάξει από την ασθένεια του. Οπότε απεγνωσμένα αποζητά κάποιον που να έχει ιαματική δύναμη. Έτσι εξηγείται γιατί μέσα στα ευαγγέλια συναντάμε πολλές φορές διηγήσεις που αναφέρουν ότι ο  Χριστός συναναστρέφεται με ασθενείς και μάλιστα με βαρειές και ανίατες ασθένειες.

   Παράδειγμα ο σημερινός τυφλός της Ιεριχούς. Ενώ πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τη φωνή του για να μην τους ενοχλεί, o Κύριος σταματά, τον προσκαλεί κοντά του, του δίνει το  φως του και επαινεί την πίστη του.

         Ας δούμε αυτά τα δύο σημεία.

    Ο τυφλός της περικοπής μας βρίσκεται ίσως σε κάποια πλεονεκτικότερη θέση από τους άλλους γύρω του. Αν και δεν έχει το φως του, εν τούτοις αναγνωρίζει το Χριστό ως Σωτήρα που μπορεί να τον θεραπεύσει. Για σκεφθείτε, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε απόγνωση και παρά τη σωματική του αδυναμία να δει τα πρόσωπα του όχλου, είχε την πνευματική αίσθηση να διακρίνει, ότι ο Χριστός είναι Αυτός που μπορεί να τον λυτρώσει.

          Και σήμερα συναντούμε ασθενείς που αντιμετωπίζουν τον πόνο της αρρώστιας  με διάφορους τρόπους. Άλλοι τον βλέπουν σαν μια αναπότρεπτη ανθρώπινη μοίρα, άλλοι σαν μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ζωής και κάποιοι άλλοι σαν ένα ανερμήνευτο μυστήριο. Ένας απαισιόδοξος δεν μπορεί να βρει κάποιο νόημα στην αρρώστια ή στον πόνο, όμως έτσι χάνει την ευκαιρία ν’ ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Ενώ ο αισιόδοξος παραμερίζει το πρόβλημα του σωματικού πόνου και αναπτύσσει την αίσθηση της ευτυχίας μέσα στις διάφορες καταστάσεις που περιβάλλουν τον άνθρωπο. Ο σημερινός τυφλός είχε λοιπόν  την ικανότητα να ξεπεράσει το πρόβλημα της ασθένειά του.

          Ποια είναι η στάση του Χριστού;

   O Χριστός διδάσκει την καινούργια διδασκαλία Του και αποκαλύπτει το Θεό και τη βασιλεία Του με ωραίες παραβολές και υπέροχους λόγους. Συγχρόνως όμως δείχνει έμπρακτα τη δύναμη αυτής της βασιλείας και το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο. Διότι ένας Θεός με ωραίες διδασκαλίες και λόγους, αλλά χωρίς αγάπη για την ανθρώπινη περιπέτεια, δεν θα ήταν αληθινός Θεός. Ο Θεός όμως που αποκαλύπτει ο Χριστός είναι Θεός της αγάπης.

          Τίποτε δεν γίνεται χωρίς να το επιτρέπει ο Θεός. Και ό, τι επιτρέπει αυτό στηρίζει το καλό και όχι το κακό, γι’ αυτό και όσα συμβαίνουν μπορούν να συμβάλλουν στην πνευματική προκοπή του ανθρώπου. Για να το επιτύχει όμως αυτό χρειάζεται να πιστεύει και να ελπίζει στο Θεό και την πρόνοιά Του, διότι μόνο μ’ αυτή την προοπτική διατηρείται η ελπίδα και γίνεται δυνατή η μετατροπή του πόνου σε πνευματική ενέργεια. Η αδυναμία μετασχηματίζεται σε δύναμη. «Η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται».

          Με μια τέτοια δύναμη κατέφυγε ο τυφλός του ευαγγελίου στο Χριστό για να βρει το φως του. Χωρίς αυτή την ελπίδα ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Καταπονείται από τον πόνο, χάνει το θάρρος του και βλέπει τον αφανισμό του.

          Σήμερα παρατηρούμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο της Ιεριχούς, όχι βέβαια πάντοτε με πιστούς ανθρώπους. Δηλ. υπάρχουν άνθρωποι που προσέρχονται στην Εκκλησία που μέχρι τώρα δεν είχαν καμιά σχέση μ’ αυτή. Ζητούν από τους ιερείς να τους σταυρώσουν, να τους διαβάσουν κάποια ευχή υπέρ υγείας για κάποια σοβαρή ασθένεια που αντιμετωπίζουν ή μια παράκληση και ευχέλαιο για την ίαση τη δική τους ή κάποιου συγγενούς των. Αλήθεια ποιοί; Αυτοί που πριν λίγο δεν πίστευαν, γελούσαν και ειρωνεύονταν με τις ιδέες τέτοιων «αγιοτικών»!

          Ας είναι. Ο Χριστός δίνει τη δυνατότητα και σ’ εκείνους να Τον γνωρίσουν, για ν’ απαλύνει τον πόνο τους με τη χάρη Του. Δεν είναι παράξενο, ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους  μέσα στον πόνο και τη θλίψη τους ανακαλύπτουν μια διέξοδο, όχι μόνο για να ελπίσουν σε κάτι καλλίτερο σχετικά με την υγεία τους, αλλά και να στραφούν προς τον Θεό, βρίσκοντας έτσι τον πνευματικό τους προσανατολισμό.

          Η Εκκλησία μας με τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχούς θέλει να μας βοηθήσει για να δούμε και τη δική μας τυφλότητα που την αγνοούσαμε μέχρι τώρα, γιατί αν την γνωρίζαμε, δεν θα είμαστε τυφλοί.

          Εξ άλλου τυφλοί είναι όσοι δεν αναγνωρίζουν τον Ιησού Χριστό ως φως του κόσμου κατά τον άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο.

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.