ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ)

 

«Κύριε, οὐκ εἰμί  ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν  στέγην εἰσέλθῃς».[1]Ἡ συνάντησις τοῦ Ἰησοῦ μέ τόν Ἑκατόνταρχον, ἔλαβε χώρα στήν Καπερναούμ. Δηλαδή, ἔγινε ἐν τόπῳ καί ἐν χρόνῳ, ἀλλά καί ἐν τρόπῳ. Φαίνεται καθαρά, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Ἑκατόνταρχος, εἶχε ἁγνή ψυχή καί καρδιά, ὄχι πετρίνῃ, ἀλλά σαρκίνῃ· ἕτοιμη νά γνωρίσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά δοκιμάσει τά ἐνδιαφέροντα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ἀποκτήσει μέσῳ τῆς πίστεως, τή γνώση, τοῦτ’ ἔστιν, τόν λόγο τοῦ Λόγου, ὅτι: «Ἐγώ εἰμι»(ὁ Αἰώνιος Θεός).

Τό εἶδε ὁ Χριστός καί τόν ἐπισκέφτηκε γιά νά τόν βοηθήσει, νά τόν τραβήξει κοντά Του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρεθεῖ, ὅπως ἕνα χαμένο πρόβατο καί ἀναζητᾶ μέσα ἀπ’ τήν ψυχή του, τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ καρδιά εἶναι λεπτή καί εὐγενική, ὄχι χοντροκομμένη· τότε καί τόν δοῦλο του πονάει καί τόν Μεσσία μέ ἐνθουσιασμό καί ταπείνωση ἐμπιστεύεται.

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή, σήμερα, μᾶς τονίζει αὐτήν τήν σωτήριον συνάντηση τοῦ Ἑκατοντάρχου, μέ τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Πρόσεξε, ἀδελφέ, τί μᾶς λέει σήμερα ὁ Ἰησοῦς· μήν ὑποτιμήσεις κανέναν συνάνθρωπο, μή κατηγορήσεις ποτέ· δῶσε ἀγάπη, συνέχισε νά προσεύχεσαι μέ πίστη, πραότητα καί ταπείνωση καί τότε ὁ Παράκλητος θά σέ διδάξει ποιός εἶναι ὁ Χριστός καί ποιό τό ἔργο πού ἦλθε νά τελειώσει ἐπί τῆς γῆς. «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ, τοσαύτην πίστιν εὗρον».[2]

Ὀρθόδοξον πίστιν ζητᾶ ὁ Θεάνθρωπος, πού εἶναι ἡ ψυχή τῆς κάθε ἀρετῆς. Αὐτή ἡ σταθερότητα τῆς πίστεως, ἁγία γερόντισσα, ἐπιτυγχάνεται ὅταν γεμίσουμε μέ τό πνεῦμα της(τῆς πίστεως), τήν καρδιά μας, τή διάνοιά μας, τή συνείδησή μας, τό εἶναι μας· μέ τήν ὀμορφιά τοῦ Θεοῦ, τήν καλωσύνη, τό κάλλος τῆς Θεότητος, τήν καλλονήν τῆς δημιουργίας, τήν ἀγαθότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέ συνέπεια καί ἐντιμότητα, ὁ ἄλλος νά εἶναι ἀδελφός, ὄχι δοῦλος· καί ὅλοι νά εἴμαστε ἕνα, ἐν Χριστῷ, Ἰησοῦ. «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[3].

Κάθε ἀρετή, ἀποτελεῖ ἀρετή τῆς πίστεως· γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, στήν καθολική Β’ ἐπιστολή, τονίζει ὅτι στήν πίστη στόν Θεάνθρωπο, προσθέτουμε ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀρετές, τήν γνῶσιν, τήν ἐγκράτεια, τήν ὑπομονή, τήν εὐσέβεια, τήν φιλαδελφίαν, ἕως τήν κορυφαία, τήν ἀγάπη.[4]

Σέ ἄλλη περίπτωση εἴμαστε μύωπες, σχεδόν τυφλοί. Διότι ὅπως ἀκριβῶς ἡ ψυχή ἐνεργεῖ, διά τῶν αἰσθήσεων καί διά τῶν μελῶν τοῦ σώματος, ἔτσι καί ἡ πίστη, ἐνεργεῖ διά τῶν ἁγίων ἀρετῶν καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ὡς αὐτά νά ἀποτελοῦν τό σῶμα της, ἀφοῦ ὅλα αὐτά συγκροτοῦν ἕνα πνευματικό σῶμα, στό ὁποῖο ἡ ὀρθόδοξη πίστη, λειτουργεῖ σάν τήν ψυχή.

Σήμερα, ἀδελφοί μου, γιορτάζουμε καί τήν κατάθεση τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις. Ἡ πίστη, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, βλέπουμε, ἔχει τήν δική της ἰδιαίτερη θεανθρώπινη φιλοσοφία· ὥστε καί τά ἱερά ἱμάτια τῆς Θεομήτορος νά τιμῶνται, νά θαυματουργοῦν καί νά τά προσκυνοῦμε.

Ὡς ἐκ τούτου, ὁ κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός, εἶναι ὄντως φίλος τῆς σοφίας (φιλόσοφος), χάρη στήν συνάντησή του μέ τόν Ἰησοῦν, ἐφ’ ὅσον ζῶντας στό Θεανθρώπινο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κατά τό μέτρο τῆς πίστεως καί τῆς προσηλώσεώς του, στίς ἀρετές· βιώνει τήν ζωή καί τόν θάνατο, τό ἀγαθό καί τήν ἀλήθεια, τήν ἀγάπη καί τή δικαιοσύνη, τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, μέ τόν τρόπο πού τά βίωνε καί δίδαξε, ὁ σαρκωθείς Θεός καί Κύριος.

Εἴθε, σκοπός καί στόχος στή ζωή κάθε ἀνθρώπου, νά εἶναι ἡ ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπη συνάντηση μέ τόν Χριστό, καθώς καί ἡ ἀπόκτησις τοῦ φρονήματος τοῦ Ἰησοῦ, στήν πνευματική πορεία τοῦ καθενός. «Τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὅ καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». [5]

Μακάρι, ἀδελφοί, ὅλοι καί οἱ «Ἐθνικοί», οἱ Ἑκατόνταρχοι, οἱ ἄρχοντες, οἱ ἀρχόμενοι, οἱ πτωχοί, οἱ πλούσιοι, ἀπό Ἀνατολῶν καί Δυσμῶν νά ἀνακλιθοῦμε μετά Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν. Εὐχόμαστε, ἐπίσης καί οἱ υἱοί τῆς Βασιλείας, «οἱ κατά σάρκα συγγενεῖς τοῦ Ἰησοῦ», νά μήν ἐκβληθοῦν εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον· ἀλλά νά ἐκκεντριστοῦν, ὡς καλλιέλαιοι στίς ρίζες τους καί νά παράξουν καρπούς πίστεως καί μετανοίας· στόν Ἀληθινόν, Τριαδικό Θεόν καί Σωτῆρα Μεσσία Χριστόν. Τότε καί μόνο τότε, ὁ Θεάνθρωπος, θά πεῖ σέ ὅλους καί Ἰουδαίους καί Ἐθνικούς καί ἐλεύθερους καί δούλους καί ἄνδρες καί γυναῖκες, στούς πάντας, ἀλλά καί στόν καθένα χωριστά: «Ὕπαγε καί ὥς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι».

Ἐρχόμενος δέ, τήν ἑσχάτην ἡμέραν, ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, νά καλέσει ἕναν- ἕναν, υἱόν Θεοῦ, μέ τό καινόν ὄνομα, κατά χάριν.

«Ἐγώ εἶπα θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου πάντες», πού σημαίνει κληρονόμοι τοῦ Πατέρα Του, συγκληρονόμοι τοῦ Μεσσίου, συγκοινωνοί τῶν Ἀγγέλων.

Στόν Μεσσία, Ἰησοῦ, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ματθ. 8, 8)

[2](Ματθ. 8, 10)

[3](Γαλ.γ’, 28)

[4](Β’ Πέτρ. 1, 7)

[5](Φιλ.β’. 5, 11)