EK TOY AMBΩΝΟΣ

  «…ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις…ὅς εἶχε δαιμόνια..». Ἕνας ἀπό τούς χειρότερους ἐχθρούς τῆς ψυχῆς μας καί ἐξαιρετικά χειρότερος ἀπό τούς ἄλλους, εἶναι ὁ ἀρχέκακος Σατανᾶς, πού ἔγινε μέ τήν ἀποστασία καί τήν πτώση, ἀγγελιοφόρος τῆς κακίας του πρός τούς ἀνθρώπους, μέ τήν πονηρή συμβουλή του. Κατέστη ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ· κηρυγμένος ἀντίπαλος τῆς ἀληθείας, ἡ καθ’αὑτό κακία, ὁ νεκροποιός, καθ’ ὅσον ἐπεθύμησε ὑπερήφανα νά ἐξομοιωθεῖ μέ τόν Δημιουργό Του, ἀπό Τόν ὁποῖο ὅμως ἐγκαταλείφθηκε δίκαια, ὅσο αὐτός πρῶτος Τόν εἶχε ἐγκαταλείψει. Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο, ὅταν δέν δέχεται, σώματι καί ψυχῇ, τήν ἄκτιστον οὐράνιον Χάριν, πού ταμειοῦχος εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Σ’ αὐτήν τήν περίπτωση, τό σῶμα ἐξουσιάζεται ἀπό τά πονηρά πνεύματα πού κατοικοῦν μέσα, ὅπως ἀναγνώσαμε σήμερα καί ἡ ψυχή ὁδηγεῖται ἐκεῖ πού εἶναι οἱ δαιμονικές δυνάμεις. Ἐν τούτοις, θεωροῦμε ἀδελφοί ὅτι ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, μέ τήν πίστη στόν Χριστό, πού ἐνεργεῖται κυρίως μέ

  «…καί ἰδού ἐξεκομίζετο τεθνηκώς υἱός μονογενής τῇ μητρί αὐτοῦ». Μοναδική ἡ τραγική ἔξοδος ἀπό τόν Παράδεισο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους· ἀπό τή Ζωή στό θάνατο, ἀπό τό Φῶς στό σκοτάδι. Ὁ Θεός, ἀδελφοί, δέν ἔκανε τόν θάνατο [1] , ἀλλά καί τόν ἐμπόδισε νά γίνει, ἐφ’ ὅσον ἔπρεπε καί ἦταν δυνατόν νά ἐμποδίσει μέ δικαιοσύνη αὐτούς πού ἔγιναν ἀπό αὐτόν, αὐτεξούσιοι. Διότι προηγουμένως ἔφερε βουλή πού ἀποθανατίζει καί, κατοχυρώνοντας ἀπό πρίν   τήν ζωοποιόν συμβουλή, ἐξέφρασε ἰδιαίτερη ἐντολή καί διεκήρυξε φανερά καί ἀπείλησε, λέγοντας καθαρά, ὅτι ἡ ἀθέτησις τῆς ζωτικῆς ἐντολῆς εἶναι θάνατος [2] , ὥστε νά προφυλαχθοῦν ἀπό τήν πεῖρα τοῦ θανάτου ἤ ἀπό γνώση, ἤ ἀπό ὑπακοή, ἤ ἀπό πόθο. Διότι ὁ Θεός καί ἀγαπᾶ καί γνωρίζει καί μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει τό συμφέρον τοῦ καθενός ἀπό τά κτίσματα. Ἐν τούτοις τό πλάσμα Του προτίμησε, ἀντί τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστη· τόν ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνο Σατανᾶ. Ὅλες οἱ τραγωδίες, ὅλων τῶν κόσμων, ὀφείλονται, σεβαστή γερόντισσα, στό ὅτι κάποια ὄντα   -δαίμονες ἤ ἄνθρ

Ἡ ἐντολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι σαφής. Συγχωροῦμε τόν ἀδελφό μας, γιά νά συγχωρηθοῦμε ἀπό τόν Πατέρα Του καί Πατέρα μας. Τά χρέη δέν ξεπληρώνονται μέ δική μας δυνατότητα· καί ὅλον τόν κόσμον, ἄν κατακτήσομεν, ὁ τρόπος νά συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες, εἶναι διαφορετικός καί τελείως ξένος ἀπό τίς δικές μας σκέψεις καί ἱκανότητες. Ὀφείλουμε νά παραδεχτοῦμε ταπεινά καί ὀριστικά, ὅτι ἡ ἄφεσις καί ἡ συγχώρησις, ἀνήκει ἀποκλειστικά στή σφαῖρα τοῦ Θεοῦ· στήν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ἄν δέν ἀκολουθήσομε σωστά τόν Μεσσία, θά βρίσκουμε μπροστά μας, μεγάλα καί ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ἄλυτα προβλήματα συνεχῶς. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν θέλει νά μᾶς πληγώσει· σέβεται τό αὐτεξούσιον μέ τό ὁποῖον Ἐκεῖνος, μᾶς προίκισε. Λέγει λοιπόν: «ἀγάπησε καί ἄφες τά ὀλίγα πταίσματα τοῦ ἀδελφοῦ σου, γιά νά σοῦ χαριστοῦν τά ἀμέτρητα χρέη ἀπό τόν Θεόν. Ἄλλαξε ζωή· μή γίνου πονηρός, ἀλλά ἐλεήμων, σπλαχνικός, ὅπως ὁ Πατήρ ὁ οὐράνιος». Συνεπῶς, ἀδελφέ, ὁ τρόπος πού θά συμπορευθεῖς καί θά ἀκολουθήσεις τόν Θεόν, εἶναι τελείως διαφορετικός,

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ «Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν». [1]  Ἡ ἐντολή γιά τά ἀναγκαῖα πού δόθηκε στήν Ἐκκλησία ἀπό τόν Χριστόν, μέ πρώτους, πού τήν ἔλαβαν, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, συνοδεύεται καί ἀπό θεϊκή εὐλογία. Ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς,  «ἀνοίγοντας τάς χεῖρας τά σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος». Οἱ ἄνθρωποι πού πιστεύουν στόν οὐράνιον λόγον τοῦ Λόγου καί ἐμπιστεύονται τόν Ἰησοῦν, εὑρίσκουν καί λαμβάνουν τήν ἴασιν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως ἐπίσης καί τά ἀπαραίτητα γιά τήν ζωήν, τροφή, στέγη καί ἔνδυμα μέσα στό σῶμα τοῦ Θεανθρώπου, ἤτοι, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀρκεῖ, ἀδελφοί, νά κινούμαστε μέ φρόνηση, σωφροσύνη, ἀνδρεία καί δικαιοσύνη, οὔτως ὥστε τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ στή γῆ, νά μοιράζονται ἐξ’ ἴσου σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, χωρίς νά στερεῖται οὐδείς.  Γιά τόν λόγον αὐτόν, ὁ Κύριος διέταξε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, νά θέσουν τούς παρόντες στό Ὅρος, ἀνά κοινότητες(πεντήκοντα) καί ἡ τροφή (οἱ πέντε ἄρτοι καί οἱ δύο ἰχθύες), μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἰησοῦ, ἔγινε ἄφθονη καί ὁ καθένας μετέλαβε τοῦ

  Ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος ὁ Σατανᾶς, σέ ὅποιον ἀφελῆ τοῦ ἀφήσει περιθώρια εἰσόδου, εἰσέρχεται στήν ψυχή του, τήν καταβάλλει, τήν ὑποδουλώνει καί στή συνέχεια μέ τό δηλητηριῶδες κεντρί, τόν βασανίζει. Ὁ θαυμαστός Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ, ἐξῆλθε καί δύναται νά ἐλευθερώσει τόν ὅποιον δυστυχῆ περιπέσει στά δίχτυα τοῦ μισόκαλου, ὥστε νά θαυμάζουν οἱ καλοπροαίρετοι καί νά προσκυνοῦν τόν Κύριο, ὡς τόν μοναδικόν εὐεργέτη τῶν ἀνθρώπων. Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα, ὑπάρχουν καί οἱ κακοπροαίρετοι, οἱ ὁποῖοι ἐν τῇ κακίᾳ τους, βλασφημοῦν τόν Ἰησοῦν καί τήν ἀλήθειαν, ὑβρίζοντες τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἰσχυρίζονται οἱ ταλαίπωροι ὅτι: «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια» ὁ Μεσσίας. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τούς ἀπαντᾶ: «”Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα, καθ’ἑαυτήν ἐρημοῦται”. Καί ἄν ὁ Σατανᾶς, Σατανᾶ ἐκβάλλει, καταστρέφεται ἡ κοσμοκρατορία του. Ἐάν ὅμως Ἐγώ ἐκβάλλω τά δαιμόνια, μέ τόν δάκτυλο τοῦ Θεοῦ, τότε ἐσεῖς (Φαρισαῖοι) εἶστε βλάσφημοι, κατά τοῦ Παρακλήτου  καί ἀσυγχώρητοι καί ἐν

  Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποκαλύπτεται ἐνώπιόν μας, ἡ ἔννοια τῆς διαστροφῆς, τῆς χωρίς Θεόν ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἡ τραγικότητα τοῦ ἄνευ Θεοῦ, ἀνθρώπου. Τό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε, προειδοποιεῖ γιά τόν κίνδυνο πού διατρέχουμε καί τήν προσοχή   πού ὀφείλουμε νά ἐπιδεικνύουμε σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν σκληροκαρδία καί τήν ἀπιστία, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς διαταραχῆς τοῦ νοός καί τῶν αἰσθήσεων, ἐξ’αἰτίας τῆς διαστροφῆς. Ἀναγνώσαμε πρίν λίγο, γιά τόν ταλαίπωρο συνάνθρωπό μας, στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, πῶς ἐβασανίζετο ἀπό τά δαιμόνια καί σέ ποιά τραγική κατάσταση περιῆλθε ὅταν χαλάρωσε τήν νήψη τῆς καρδιᾶς του, ὡς πρός τήν ἀρετή καί ἄφησε χαραμάδες πού ἔδωσαν ἤ ἄνοιξαν χῶρο στόν Σατανᾶ, ὥστε να εἰσέλθει αὐτός καί ἡ συνοδεία του στόν τόπο καί χῶρο τῆς ψυχῆς καί τῆς διάνοιας. Βλέπουμε, ἐν τούτοις, καί τό φαινόμενο τῆς σκληροκαρδίας ἐκ μέρους τῶν συμπολιτῶν του Γαδαρηνῶν, γιά τό δράμα του. Ἐξηγούμαστε: Ἐν ὅσῳ ὁ ἀσθενής τοῦτος εὑρίσκετο ὑπό τήν κατοχή τῶν δαιμονίων καί ἐβασανίζετο, οἱ συμπολίτες του κ

  «Κύριε, οὐκ εἰμί   ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν   στέγην εἰσέλθῃς». [1] Ἡ συνάντησις τοῦ Ἰησοῦ μέ τόν Ἑκατόνταρχον, ἔλαβε χώρα στήν Καπερναούμ. Δηλαδή, ἔγινε ἐν τόπῳ καί ἐν χρόνῳ, ἀλλά καί ἐν τρόπῳ. Φαίνεται καθαρά, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Ἑκατόνταρχος, εἶχε ἁγνή ψυχή καί καρδιά, ὄχι πετρίνῃ, ἀλλά σαρκίνῃ· ἕτοιμη νά γνωρίσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά δοκιμάσει τά ἐνδιαφέροντα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ἀποκτήσει μέσῳ τῆς πίστεως, τή γνώση, τοῦτ’ ἔστιν, τόν λόγο τοῦ Λόγου, ὅτι: «Ἐγώ εἰμι»(ὁ Αἰώνιος Θεός). Τό εἶδε ὁ Χριστός καί τόν ἐπισκέφτηκε γιά νά τόν βοηθήσει, νά τόν τραβήξει κοντά Του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρεθεῖ, ὅπως ἕνα χαμένο πρόβατο καί ἀναζητᾶ μέσα ἀπ’ τήν ψυχή του, τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ καρδιά εἶναι λεπτή καί εὐγενική, ὄχι χοντροκομμένη· τότε καί τόν δοῦλο του πονάει καί τόν Μεσσία μέ ἐνθουσιασμό καί ταπείνωση ἐμπιστεύεται. Ἡ Εὐαγγελική περικοπή, σήμερα, μᾶς τονίζει αὐτήν τήν σωτήριον συνάντηση τοῦ Ἑκατοντάρχου, μέ τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Πρόσεξε,