EK TOY AMBΩΝΟΣ

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος Ομιλίες του Ιωβηλαίου Χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Χριστός Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου, Ι. Ναός Παναγίας Κοσμοσώτηρας, Φέρες TO ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ της ημέρας αναφέρεται σε μια γυναίκα, τη Χαναναία. Την ακούσατε να φωνάζει τον Κύριο, να τον έχει πάρει από πίσω παρακαλώντας τον κι Εκείνος να μην της απαντά. Οι μαθητές του απορούν γιατί δεν τη βοηθά ή γιατί δεν τη διώχνει, παρά την αφήνει να ικετεύει. Κι Εκείνος εξηγεί τη σιωπή του: ήλθα μόνο για το Ισραήλ, όχι για τους ξένους, όχι για αλλοεθνείς, όπως είναι η γυναίκα αυτή, η Χαναναία. Όμως, η γυναίκα επέμενε, τον πλησίασε και τον προσκύνησε ζητώντας βοήθεια. Ο Κύριος, διδάσκοντας και τους μαθητές και εκείνην κι όλους εμάς έκτοτε, απαντά προσβάλοντάς την: «Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί των παιδιών σου και να το πετάς στα σκυλιά». Παρομοιάζει έτσι την ευλογία του Θεού με την πιό βασική ανάγκη του ανθρώπου, το ψωμί. Η γυναίκα δεν υποχωρεί και επιμένει: « Ναί Κύριε, όμως τα σκυλιά τρών

Ο ΠΩΣ ο Ζακχαίος, έχεις καί συ ανεβεί σ' ένα δέντρο, γιά να μπορέσεις να δείς τον Κύριο (Λουκά ιθ' 1 εξ.) . Δεν το έκανες αυτό με μόνες τις δυνάμεις της σκέψης σου, αλλά με έναν τρόπο μυστικό. Είσαι άνθρωπος καί έχεις σώμα. Γι' αύτο σαν τον Ζακχαίο χρησιμοποιείς την δύναμη των μελών σου καί των γήινων πραγμάτων γιά να ανυψώνεσαι πιό ψηλά καί από την γη. Καί αν το έχεις κάνει αυτό με συναίσθηση καί με ήρεμη προσπάθεια με την αντίστοιχη συνείδηση της ταχύτητας καί τού περιορισμού τού σώματος σου, χωρίς όμως φόβο καί χαλαρότητα, τότε πέτυχες να ανυψώσεις τον εαυτό σου όσο γίνεται πιό πολύ. Και η ανύψωση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο,παρά υπερνίκηση των γήινων ενστίκτων σου και σού δίνει την δυνατότητα να δείς τη λάμψη τού θείου φωτός πού αναζητούσες. Π ΑΡΑΤΗΡΕΙΣ τώρα, ότι αρχίζεις να νιώθεις διαφορετικότερα συναισθήματα. Δε σε τραβούν πιά τόσο πόλυ, όπως πριν, οι κοσμικές συναναστροφές. Καί το βλέμμα σου, πέφτοντας στο εσωτερικό σου, σού αποκαλύπτει τον πραγμα

. Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10) –  Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου Ὅταν ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ἐκήρυττε στὰ παράλια τῆς Τιβεριάδος, στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις τῆς Παλαιστίνης, στὸ βουνὸ ἢ στὴ συναγωγή, πλήθη ἄκουγαν. Πόσοι ὅμως τὸν ἄκουγαν καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς; Πόσοι δέχονταν τὸ φῶς του στὴν καρδιά τους καὶ δο­νοῦνταν ψυχικά; Πόσοι ἄλλαζαν; Ὤ, λίγοι ἦταν οἱ θαυμασταὶ τοῦ κηρύγματος ποὺ δὲν ἔμεναν ἁπλῶς στὸ θαυμασμὸ ἀλλὰ ἔκαναν πρᾶξι καὶ ζωὴ τὰ λόγια του. Γιατί οἱ περισσότεροι ἔ­φευγαν χωρὶς μεταβολή, χωρὶς ψυχικὸ συγ­κλονισμό; Τὴν ἀπάντησι στὸ τρομακτικὸ αὐτὸ ἐρώτημα δίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Τὸ προσέξατε; * * * Περνοῦσε ὁ Χριστὸς μέσ᾿ ἀπὸ μιὰ ὡραία πόλι, τὴν Ἰεριχώ. Στὸ ἄκουσμα ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰ­ησοῦς, γιὰ τὸν ὁποῖο τόσα διαδίδονταν, οἱ κά­τοικοι ἄφησαν τὰ σπίτια τους καὶ πετάχτηκαν ἔξω. Ἀπ᾿ ὅλον αὐτὸ τὸ συρφετὸ ἔνιωσε ἆραγε κανεὶς τὸ Χριστό; αἰσθάνθηκε στὴν καρδιά του τὸ θεϊκὸ ῥεῦμα τῆς ἀγάπης του, συγκλονί­­στ

«Φωτισμός: Ἡ εὐχαριστιακὴ θεραπευτικὴ» Τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου Ὁ ἀκροατής τῆς πολύ γνωστῆς περικοπῆς πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, ἄν δέν προσεγγίσει λίγο βαθύτερα τήν ἑρμηνευτική καί τίς βαθιές τομές τοῦ κειμένου αὐτοῦ, πιθανότατα νά σκεφτεῖ ἀνάποδα καί νά νομίζει πού ὁ Χριστός ἀπαιτοῦσε ἕνα εὐχαριστῶ γιά νά ἱκανοποιήσει κάποιο, φυσικά ἀνύπαρκτο, ἐγωιστικό στοιχεῖο Του. Καί ὅμως τό κείμενο, ὅπως συμβαίνει σέ ὅλα τά κείμενα τῆς Γραφῆς, ὅσον ἀφορᾶ τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἔχει τή δική του μοναδική πρόταση γιά τή θεραπευτική τοῦ ἀνθρώπου, αὐτό τό πολύ σπουδαῖο στοιχεῖο τῆς ὑπάρξεώς μας μές στήν Ἐκκλησία. Καί περιγράφει αὐτόν τόν δρόμο τῆς θεραπευτικῆς σ᾿ αὐτήν την  περίπτωση, μ᾿ ἁδρούς καί συγκεκριμένους τρόπους. Κοιτάξτε, πάντοτε ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἀπό πόνους, ἀπό δυσκολίες καί πολλές φορές ἀναγκαζόμαστε νά στραφοῦμε πρός τά ἔξω γιά νά βροῦμε βοήθεια. Ἄν εἴμαστε κλεισμένοι στόν ἑαυτό μας, αὐτό εἶναι μιά κατάσταση δαιμονιώδης καί κολασμένη.

(Λουκ. ιζ 12-19) Συχνά είμαστε αδύναμοι να διδαχτούμε από τα μεγάλα πράγματα και διδασκόμαστε από τα μικρά. Αφού δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς o Θεός βλέπει όλους τους ανθρώπους, ας παρατηρήσουμε πώς στέλνει ο ήλιος το φως του παντού στη γη, σ’ όλα τα πράγματα. Αν αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως η ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί ούτε στιγμή να ζήσει χωρίς Θεό, ας δούμε πώς το σώμα του ανθρώπου δεν μπορεί ούτε στιγμή να ζήσει χωρίς τον αέρα. Αν δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε γιατί ο Θεός ζητάει υπακοή από τους ανθρώπους, ας καταλάβουμε γιατί ο αρχηγός της οικογένειας απαιτεί υπακοή από τα μέλη της, ο βασιλιάς από τους υπηκόους του, ο διοικητής από τους στρατιώτες του κι ο αρχιτέκτονας από τους οικοδόμους. Αν δεν κατανοούμε γιατί ο Θεός ζητάει ευγνωμοσύνη από τους ανθρώπους, ας αναλογιστούμε γιατί ο πατέρας ζητάει την ευγνωμοσύνη των παιδιών του. Γιατί ο πατέρας επιμένει πως ο γιος του πρέπει να πάρει το κύπελλό του, να του κάνει υπόκλιση και να λέει ευχαριστώ για το κάθε τι, μ