EK TOY AMBΩΝΟΣ

  Ἡ ἔξοδος ἐκ τοῦ Παραδείσου, εἶναι τῆς παρακοῆς τό ἐπιτίμιο, καθώς καί ἡ κόλασις· ἐντούτοις στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται ὅλη ἡ ζωή, ἡ αἰώνια ζωή. Στήν Ἐκκλησία βρίσκεται ὅλη ἡ ἀλήθεια, ἡ αἰώνια ἀλήθεια. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά νά ἀναπτυχθεῖ σ’ αὐτήν τήν ἀλήθεια, κατά τό μέτρο τοῦ Θεοῦ, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Στήν Ἐκκλησία βρίσκεται ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀγάπη. Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά ἀναπτυχθεῖ, ἕως ὅτου φθάσει «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Γι’ αὐτήν τήν ἀνάπτυξη, ἡ Ἐκκλησία προσφέρει στόν ἄνθρωπο ὅλα τά μέσα, ὅλες τίς δυνάμεις, καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δύναται τά πάντα· δηλαδή μέ τήν ὁλόκαρδη καί ἀπεριόριστη πίστη του, νά νικήσει τόν διάβολο ἔξω τοῦ Παραδείσου καί ἐν Χάριτι, νά ἐπανέλθει εἰς τήν πρότερον εὐγένεια, τό ἀρχαῖον κάλλος, τήν ἀρχαία μακαριότητα· διότι «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». [1] Ὅμως στό ζωντανό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πολλά τά στάδια πρός τήν ἁγιότητα, τόν ἐξαγνισμό τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὁ Θεάνθρωπος εἶναι αὐτός   πού ἀκατάπαυστα κ

  Στήν πνευματική ζωή καί πορεία εἶναι δυνατόν νά παρεισφρήσουν πολλές ψευδαισθήσεις καί παραισθήσεις. Πρίν τήν πτῶσιν ὁ ἄνθρωπος ἦταν προσωπικότης. Μετά τήν πτῶσιν, μένει ἡ μετάνοια, πού ἐκφράζεται στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου παρουσιάζει τήν ἀνθρωπίνην πλευράν, ἤτοι τήν ἀνάπτυξιν τῆς μετανοίας στήν καρδιά τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὁ Θεός Πατήρ, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται θυσιάζοντας τόν «μόσχον» τόν «σιτευτόν», παρέχοντας τήν συγνώμην σέ κάθε ἄνθρωπο πού θά ἐπιστρέψει σ’ Αὐτόν, μετά τήν ἀποστασίαν, ἐν ἀληθείᾳ καί δικαιοσύνη.   Ὁ Πατέρας εἶναι Αὐτός πού ὀφείλουμε τήν ὕπαρξή μας. «Ἐν αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμεν». Εἶναι   Πατέρας μας, διότι μᾶς παιδαγωγεῖ μέ πατρική στοργή καί ἔχει ἑτοιμάσει μερίδα κληρονομιᾶς, γιά τόν καθ’ ἕνα· ἐάν παρ’ ἐλπίδα ἀποκλεισθοῦμε ἀπ’ αὐτήν, τοῦτο θά ὀφείλεται στήν δική μας ὑπαιτιότητα. Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, μποροῦμε νά ἀνακτήσουμε τήν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς πού ἀπολέσαμε, ὅσοι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τό σπίτι τοῦ Πατέρα μας καί ἐκ

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Αὐτογνωσία, ἡ μεγαλύτερη καί ἀνώτερη τέχνη καί ἀρετή. Ἅγνοια, ἡ φοβερότερη καί καταστρεπτικότερη κακία τῆς ψυχῆς. Ἐπιτρεπτό εἶναι καί ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀπό τήν ὁποιαδήποτε φιλοσοφία τῶν ἀνθρώπων νά γνωρίζουμε, σεβαστή γερόντισσα, ποιά θέση ἔχει ὁ ἄνθρωπος κοντά στόν Θεό. «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου», λέγει ὁ Μωϋσής [1] . «Ἐάν ἀνεβῆ στό νοῦ σου, πνεῦμα τοῦ ἐξουσιαστῆ(Σατανᾶ), μήν ἀφήσεις τόν τόπο σου» [2] . Παρουσιάσου μέ ταπείνωση «μπροστά σ’Ἐκεῖνον πού ἐρευνᾶ τίς καρδιές καί τά νεφρά» [3] . Σήμερα, ἀκούσαμε ἀδελφοί μου στήν Εὐαγγελική περικοπή, ἀνέβησαν δύο ἄνθρωποι στό ναό, κοντά στό Θεό νά προσευχηθοῦν· ὁ ἕνας Φαρισαῖος καί ὁ ἕτερος Τελώνης. Ἐντούτοις, ἡ στάσις, τό ἦθος καί τό εἶδος τῆς προσευχῆς τῶν δύο, ἦταν ἐκ διαμέτρου, ἀντίθετα. Ἐπιτηδευμένη ἡ στάσις, περίβλεπτη ἡ θέσις, ὑψηλόφρον καί ἀταπείνωτον τό φρόνημα τοῦ Φαρισαίου. Ὀλισθηρός ὁ δρόμος του· τό διακύβευμα μεγάλο. Προσηύχετο πρός τόν ἑαυτό του καί ὄχι πρός τόν Θεόν· ἐπειδή ἀκριβῶς ἐγίνετο ἡ π