EK TOY AMBΩΝΟΣ

  ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Πίστις, Χριστός Μεσσίας, ἀγαθή προαίρεσις, ὁμολογία τυφλῶν, ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ « Υἱέ Δαβίδ ἐλέησον ἡμᾶς». Τό θαῦμα τελεῖται, ἡ ἴασις γίνεται, ἡ θεραπεία πραγματοποιεῖται. Οἱ δύο πρώην τυφλοί, ἀπέκτησαν τώρα τό φῶς τους. Ἔγνωσαν ἐμπειρικά τόν ἀνεξερεύνητο πλοῦτο τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ἐγεύθηκαν δέ, ὅτι χρηστός ὁ Κύριος. Ἀποκαλύπτεται ἔτσι στόν κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες, ὅτι πίστις εἶναι νά ἐμπιστεύεται κανείς κατά πάντα καί διά πάντα, ὑπακούοντας στόν Ἰησοῦν, ἄν χρειαστεῖ καί ἀς πεθάνει γιά χάρη τῶν ἐντολῶν Του, πιστεύοντας ὅτι ἡ θυσία αὐτή θά τοῦ γίνει πρόξενος ζωῆς αἰωνίου καί θεώρηση τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου. Διότι ἡ πίστις καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Χριστόν, τόν ἀληθινόν Θεόν, γεννᾶ τήν ἐπιθυμία τῶν καλῶν   καί τῶν ὡραίων, ἀλλά καί τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν φοβερή ἄγνοια, πού καταντᾶ τό ἄτομο ἄ-λογο καί ἀ-νόητο. Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, στήν ἴαση τῶν δύο ἀσθενῶν τυφλῶν διακρίνουμε τή

  ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ Ἡ παράλυσις αὐτή, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας εἶναι προτύπωσις τῆς αἰωνίου παραλύσεως τῶν ἀμετανοήτων ἀνθρώπων, ὅταν θά φανεῖ τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ Τίμιος Σταυρός· ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν»(βλέπε τήν ἀντίδραση τῶν Ἰουδαίων, στό Εὐαγγέλιο σήμερα). Ἐντούτοις, ἦλθεν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ στόν κόσμον, μέ ἀκακία καί σπλάχνα οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας νά μᾶς πεῖ ὅτι μᾶς ἀγαπάει εἰς τέλος καί δέν θέλει κανενός τήν ἀπώλεια.Μέ θεϊκή τρυφερότητα καί πατρική ἀγάπη μᾶς άποκαλεῖ παιδιά Του. Ἐπιθυμεῖ τό πλάσμα Του νά προβληματιστεῖ, ἀπό τήν ἀνεξικακία, (οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδέ εἰς τόν αἰῶνα μηνιεῖ), ὥστε ἐφ’ὅσον ἀνανήψει διά τῆς μετανοίας, νά σηκωθεῖ καί νά ξετινάξει τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας, πού παραλύει τήν ψυχή καί τό σῶμα. Μέ γνώμονα τή γνώση καί τή σοφία τοῦ λόγου, ὅπου εἶναι οἱ δύο φυσικές ἀρετές πού παραστέκονται στήν φρόνηση, ἀποσπᾶται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν φοβερή ἄγνοια, ἡ ὁποία τόν κάνει ἄλογον, ἄφρονα καί ὁδηγοῦν τόν θέλοντα τήν σωτηρίαν, μέ δ

  (Ματθ. η’ 5-13) Όταν ο άνθρωπος δεν έχει μεγάλη ταπείνωση, πραότητα, υποταγή και υπακοή στο Θεό, πώς μπορεί να σωθεί; Πώς θα μπορούσε να σωθεί ένας άπιστος κι αμαρτωλός άνθρωπος, όταν κι ο δί­καιος «μόλις σώζεται»  (Α’ Πέτρ. δ’ 18) ;  Το νερό δε μαζεύεται στα ψηλά κι απόκρημνα βουνά, αλλά σε χαμηλά, επίπεδα και βαθιά μέρη.  Το έλεος του Θεού δεν κατοικεί στους υπερήφανους, που κομπάζουν και αντιτίθενται στο Θεό, αλλά στους ταπεινούς και τους πράους, που η καρδιά τους είναι ταπεινωμένη κι ειρη­νική, που είναι υποταγμένοι στο μεγαλείο του Θεού κι υπάκουοι στο θέλημά Του . Όταν κάποια αρρώστια προσβάλλει ένα κλήμα που έχει φυτέψει ο οικοδεσπότης και το φροντίζει προσεκτικά για χρόνο πολύ, το κόβει και το καίει και στη θέση του φυτεύει ένα αγριόκλημα.  Όταν οι γιοι ξεχνούν την αγάπη του πατέρα τους κι επαναστατούν εναντίον του, τί θα τους κάνει;  Θ’ απομακρύνει τα παιδιά από το σπίτι του και στη θέση τους θα προσλάβει μισθωτούς. Όπως συμβαίνει στη φύση, έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους

  Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συναντᾶμε τὸν κόσμο, τὸν γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις μας· καὶ μὲ τὶς αἰσθήσεις δὲν ἔχουμε μόνο ἐπίγνωση τοῦ κόσμου, ἀλλά ὑπάρχουμε κιόλας σ’ αὐτόν. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις μᾶς φέρνουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο τῶν πραγμάτων γύρω μας, ἀλλὰ ἐπίσης μᾶς δημιουργοῦν ἄμεσα συναισθήματα καὶ ἐντυπώσεις ποὺ κάποιες φορὲς μᾶς ἀλλοιώνουν πολὺ βαθειά. Ἡ ὅραση μας, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶ ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο Του , εἶναι ὁ μόνος δρόμος ἀπὸ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἐπίγνωση τοῦ κόσμου μὲ ἠρεμία, μὲ πλήρη κατάπαυση ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἐπίσης ὑπὸ τὴν προϋπόθεση, ὅπως ὁ Κύριος τὸ θέτει,  ὁ ὀφθαλμὸς μας νὰ εἶναι ἁπλός, νὰ εἶναι φῶς, ποὺ θὰ ἐπιτρέπει νὰ εἰσέρχεται στὴν συνείδηση μας μόνο τὸ φῶς .  Ἕνας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἄγγλους συγγραφεῖς μᾶς δίνει δύο εἰκόνες ποὺ πιστεύω θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ κατανοήσουμε κάτι ἀπὸ αὐτὸ τὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου· στὸ μυθιστόρημα του “All Hallows’ Eves”, ὁ Τσάρλς Οΐλιαμς μᾶς παρουσιάζει μιὰ νέα